البته ایشان از این کلام قصد انکار فضائل حضرت علی (علیه‌السلام) را دارد، چنانکه دأب او چنین است یعنی او دائما در کتب مختلف خود آنجا که پای فضیلتی از فضائل علی (علیه‌السلام) در میان است، یا سند حدیث را تضعیف می‌کند (حتی اگر این حدیث در کتب صحاح و مورد اعتماد کثیری از علما در طول تاریخ باشد) یا اینکه اختصاص فضیلت را از حضرت علی برداشته و به دیگران هم تسری می‌دهد.

اما مهم این است که اگر عبارت ایشان در منهاج السنه که می‌گوید اکثر صحابه بغض علی (علیه‌السلام) را داشته‌اند، را کنار حدیث صحیحی قرار دهیم که در کتب صحاح نیز آمده و مورد وثوق کثیری از اهل سنت نیز هست، نتیجه‌ای فاجعه بار رقم می‌خورد و آن منافق بودن اکثر صحابه‌ای است که هم برای اهل سنت و هم برای شیعه مورد احترامند.
آن حدیث عبارت است از این‌که: پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) خطاب به حضرت علی (علیه‌السلام) فرمودند: «لا یحبک الا مومن و لا یبغضک الا منافق.[۲] دوست ندارد تو را مگر شخص مومن و بغض تو را در دل ندارد مگر شخص منافق». حال اگر طبق مدعای ابن تیمیه اکثر صحابه بغض حضرت علی (علیه‌السلام) را داشته باشند، چه نتیجه‌ای می‌توان از این کلام گرفت؟
کماکان توصیه‌ی حقیر به کسانی‌که لقب شیخ الاسلام را برای ابن تیمیه به کار می‌برند، این است که قبل از هر قضاوتی درباره‌ی ایشان اعم از خوب یا بد، اندکی در آثار ایشان تامل کنند.

پی‌نوشت:

[۱]. منهاج السنه، ابن تیمیه، ج۷، ص ۱۳۷، تحقیق محمد رشاد سالم، چاپ اول، ۱۴۰۶.
[۲]. صحیح مسلم، ج۱، ص ۶۱، باب نقص الایمان بنقص الطاعات، حدیث ۱۴۴، ناشر: دارالفکر.