6- عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدَةَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع لَا يَزْنِى الزَّانِى وَ هُوَ مُؤْمِنٌ قَالَ لَا إِذَا كَانَ عَلَى بَطْنِهَا سُلِبَ الْإِيمَانُ مِنْهُ فَإِذَا قَامَ رُدَّ إِلَيْهِ فَإِذَا عَادَ سُلِبَ قُلْتُ فَإِنَّهُ يُرِيدُ أَنْ يَعُودَ فَقَالَ مَا أَكْثَرَ مَنْ يُرِيدُ أَنْ يَعُودَ فَلَا يَعُودُ إِلَيْهِ أَبَداً
اصول كافى ج : 3 ص : 380 رواية :6

ترجمه روايت شريفه :
مـحـمـد بـن عـبـده گـويـد: بـه امـام صـادق (ع) عـرض كـردم : زنـا كـار در حال زنا مؤمن نيست؟ فرمود: نه؟ زمانى كه روى شكم آن زنست ، ايمان از او سلب شود و چـون بـرخـاسـت برگردد و باز اگر بزنا برگشت سلب شود، عرض كردم : او كه آهنگ بـرگـشتن بزنا دارد (پس چرا ايمانش بر ميگردد و مؤمن گفته ميشود؟) فرمود: چه بسيار كـسـان كـه آهـنـگ بـرگـشـتـن دارنـد، ولى هـرگـز بـر نـمـيـگـردند (پس قصد و آهنگ گناه مثل خود گناه نيست و ممكن است صغيره اى جبران پذير باشد).