3- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عـَنْ عـُبـَيـْدِ اللَّهِ بـْنِ الْوَلِيدِ الْوَصَّافِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ إِنَّ فِيمَا نَاجَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ عَبْدَهُ مُوسَى ع قَالَ إِنَّ لِى عِبَاداً أُبِيحُهُمْ جَنَّتِى وَ أُحَكِّمُهُمْ فِيهَا قَالَ يَا رَبِّ وَ مـَنْ هـَؤُلَاءِ الَّذِيـنَ تـُبِيحُهُمْ جَنَّتَكَ وَ تُحَكِّمُهُمْ فِيهَا قَالَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً ثـُمَّ قـَالَ إِنَّ مـُؤْمـِنـاً كـَانَ فـِى مـَمـْلَكَةِ جَبَّارٍ فَوَلَعَ بِهِ فَهَرَبَ مِنْهُ إِلَى دَارِ الشِّرْكِ فَنَزَلَ بـِرَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الشِّرْكِ فَأَظَلَّهُ وَ أَرْفَقَهُ وَ أَضَافَهُ فَلَمَّا حَضَرَهُ الْمَوْتُ أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيـْهِ وَ عـِزَّتِى وَ جَلَالِى لَوْ كَانَ لَكَ فِى جَنَّتِى مَسْكَنٌ لَأَسْكَنْتُكَ فِيهَا وَ لَكِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عـَلَى مـَنْ مـَاتَ بـِى مـُشـْرِكـاً وَ لَكـِنْ يـَا نَارُ هِيدِيهِ وَ لَا تُؤْذِيهِ وَ يُؤْتَى بِرِزْقِهِ طَرَفَيِ النَّهَارِ قُلْتُ مِنَ الْجَنَّةِ قَالَ مِنْ حَيْثُ شَاءَ اللَّهُ
اصول كافى ج : 3 ص : 271 رواية : 3

ترجمه روايت شريفه :
امام باقر (ع) فرمود: در آنچه كه خداوند با بنده خويش موسى عليه السلام مناجات كرد اين بود: فرمود مرا بندگانى است كه بهشت خويش بر آنان مباح گردانيدى و آنان را در آن حـاكـم سـاخـتـى ؟ فـرمود: هر كه مؤ منى را خوشحال سازد، آنگاه امام فرمود: مؤ منى در مـمـلكـت يـكى از جباران بود و آن جبار او را تكذيب مى نمود و حقير مى شمرد، آن مؤ من از آن ديـار بـبـلاد شـرك گريخت و بر يكى از آنان وارد شدى وى از او پذيرائى نمود و او را جـاى داد و مـهربانى كرد و ميزبانى نمود، پس چون مرگ آن مشرك فرا رسيد خداوند بدو الهام كرد كه بعزت و جلال خودم سوگند كه اگر براى آتش او را بترسان لكن مسوزان و آزارش مـرسـان ، و در بـامـدادان و شـامـگـاه روزى او مـى رسـد، سائل پرسيد كه از بهشت ؟ فرمود: از هر كجا كه خدا خواهد.