حدیث شماره 7

مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحـْيـَى عـَنْ أَحـْمـَدَ بـْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عُمَرَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِيزِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ فُضَيْلٍ عَنْ أَبِى حَمْزَةَ قَالَ زَامَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع فَحَطَطْنَا الرَّحْلَ ثُمَّ مَشَى قَلِيلًا ثُمَّ جَاءَ فَأَخَذَ بِيَدِى فَغَمَزَهَا غَمْزَةً شَدِيدَةً فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَ وَ مَا كُنْتُ مَعَكَ فِى الْمَحْمِلِ فَقَالَ أَ مـَا عـَلِمـْتَ أَنَّ الْمـُؤْمـِنَ إِذَا جَالَ جَوْلَةً ثُمَّ أَخَذَ بِيَدِ أَخِيهِ نَظَرَ اللَّهُ إِلَيْهِمَا بِوَجْهِهِ فَلَمْ يَزَلْ مُقْبِلًا عَلَيْهِمَا بِوَجْهِهِ وَ يَقُولُ لِلذُّنُوبِ تَحَاتَّ عَنْهُمَا فَتَتَحَاتُّ يَا أَبَا حَمْزَةَ كَمَا يَتَحَاتُّ الْوَرَقُ عَنِ الشَّجَرِ فَيَفْتَرِقَانِ وَ مَا عَلَيْهِمَا مِنْ ذَنْبٍ
اصول كافى ج : 3 ص : 261 رواية :7

ترجمه روايت شريفه :
ابوحمزه گويد: همكجاوه امام باقر (ع ) بودم ، چون بار بزمين گذاشتيم ، حضرت اندكى راه رفـت ، سـپـس آمـد و دست مرا گرفت و گرم بفشرد، من عرض كردم : قربانت گردم ، من كـه در كـجـاوه هـمراه شما بودم ؟ فرمود: مگر نميدانى كه چون مؤ من گردشى كند و سپس بـبـرادرش دسـت دهد خدا توجه خود را بسوى آنها افكند و همواره بآنها رو آورد و بگناهان فرمايد: از آنها فرو ريزيد، ـ اى ابا حمزه ـ سپس گناهان مانند برگ درخت فرو ريزند و آنها خالى از گناه از يكديگر جدا شوند.