واژه غلو در مقابل تقصير است، و در لغت به معناي تجاوز از حد و افراط در شي‌ء است؛(360) يعني فرد يا چيزي بيش از آنچه در او هست، توصيف شود. اين واژه در اصطلاح شرع، به تجاوز و مبالغه نمودن در حق پيامبران و اولياي الهي و اعتقاد به الوهيت يا ربوبيت آنان اطلاق مي‌شود.
قرآن كريم اهل كتاب را از غلو در حق مسيح‌عليه السلام بر حذر داشته و مي‌فرمايد: «قلْ يا اهْل الْكتاب لا تغْلوا في دينكمْ غيْر الْحق»؛(361) «بگو اي اهل كتاب! در دين خود به ناحق غلو نكنيد.»
غلو اهل كتاب (نصارا) اين بود كه به الوهيت حضرت مسيح‌عليه السلام اعتقاد داشتند؛ چنان كه در جاي ديگر مي‌فرمايد: «لقدْ كفر الذين قالوا ان الله هو الْمسيح ابْن مرْيم»؛(362) «آنان كه به خدايي مسيح پسر مريم قايل‌اند، به راستي كافر شدند.»