بدعت به معنايي كه گذشت - يعني افزودن چيزي بر دين و يا كاستن از آن - فعلي حرام است؛ زيرا تشريع مخصوص خداوند است، و جز به اذن و مشيت خداوند كسي حق ندارد در حوزه تشريع وارد شود. قرآن كريم اهل كتاب را نكوهش مي‌كند كه چرا علماي دين خود را بي چون و چرا اطاعت مي‌كردند، و آنان را ارباب خويش بر گزيده بودند، خداوند مي‌فرمايد: «اتخذوا احْبارهمْ ورهْبانهمْ ارْبابا منْ دون الله».(311)
علماي يهود، مردم را به عبادت خود دعوت نمي‌كردند، و مردم نيز آنان را پرستش نمي‌نمودند، ليكن حرام خداوند را حلال و حلال الهي را حرام مي‌كردند، و مردم آنان را اطاعت مي‌نمودند. اين گونه اطاعت در حقيقت پرستش آنان بود.(312)
همچنين درباره نصارا مي‌فرمايد: «ورهْبانيه ابْتدعوها ما كتبْناها عليْهمْ...»؛(313) «و رهبانيتي كه آن را بدعت گذاردند، ما آن را برايشان ننوشته بوديم...».
در روايات نيز بدعت با شدت تمام مردود شناخته شده است. در حديث نبوي آمده است: «كل بدعه ضلاله، وكل ضلاله في النار»؛(314) «هر بدعتي، ضلالت و گمراهي است و هر گمراهي و ضلالتي در آتش دوزخ است.»