از اهل تناسخ كه اختلافشان با ديگر فرق حلوليه در ادوار و اكوار (يعنى مدت زمانى دور و انتقال روح در ابدان مختلف ) مى باشد.
مشخصا اهل حلول را به صوفيه نسبت داده اند و اين جداى از اهل تناسخ است : حلول عبارت از اتحاد دو جسم مى باشد بطورى كه اشاره به يكى از آنها اشاره به ديگرى هم شده باشد.
(صوفيان حلولى گمان كرده اند كه حالت حلول براى آنان حاصل شده است ، يا وحدت با خدا پيدا كرده اند.... )
(حلوليه به همه گروههائى گويند كه به حلول روح پروردگار در آدم و از آدم به ديگر انبيا و اوليا معتقد باشند )
(حلوليه قائل به تجسم و تجسد خدا به صورت آدم مى باشند. اينان بر چند گروه اند:
سبائيه ،
بيانيه ،
جناحيه
نجديه
رزاميه ،
باطنيه ،
عزافريه ،
حلمانيه ،
دوروزيه ،
منصوريه
مغيريه ،
ازدريه ،
نصريه .