قرآن مجيد، از دو كرامت بزرگ براى «مريم» ياد مى كند:

1. او پيوسته روزى خود را در محراب عبادت در برابر خود حاضر مى ديد، و هر موقع زكريا بر او وارد مى گشت و روزىِ او را در محراب حاضر و آماده مى ديد، از تهيه كننده آن سؤال مى كرد، او مى گفت:
(هذا مِنْ عِنْدِ اللّه انَّ اللّه يَرزق من يشاء بغيرِ حساب)(1):
«اين تفضل الهى است خدا هر كس را بخواهد بدون حساب روزى مى دهد».

2. مريم از درد زايمان به سايه شاخه نخلى پناه برد ،خطاب آمد: شاخه نخل خشك را حركت ده تا رطب تازه بر تو فرو ريزد.(2)

در دو مورد فوق، غذا و رطب تازه به خاطر مقام و موقعيت و نفس طيبه مريم، از غير مجراى طبيعى حاضر شده، بدون اين كه وى مدعى مقامى باشد. اكنون كه با ويژگيهاى «اعجاز» و «كرامت» آشنا شديم، بجاست كه با مفهوم ديگرى به نام «تبرك» نيز آشنا شويم.