فرقه ي درزيان، گروهي هستند منسوب به فرقه ي اسماعيليه ي اطراف فلسطين كه در حدود قرن دهم هجري در آن حدود پيدا شده اند. وجه تسميه ي آنها به «درزيان - دروز» از آن جهت است، كه چون پيشواي نخستين آنها شخصي بوده درزي (خياط) و ادعاي پيشوائي و احيانا پيامبري كرده بود، از اين رو، پيروان او را «دروز» درزيان ناميده اند.
درزيان، سال را به نوزده ماه و ماه را نوزده روز و بيشتر احكام شان را بر مبناي عدد 19 تقسيم كرده اند از اين جا گفته اند كه سيد باب، تقسيم بندي سال را به نوزده ماه و هر ماه را به نوزده روز و اينكه عدد 19 را اساس احكام خود قرار داده است، از مذهب درزيان اقتباس كرده است.
صاحب كتاب احقاق الحق نوشته است: «... درزيان سال و ماه را نوزده كرده اند و ساير احكام خود را نيز به نوزده نهاده اند... جناب باب بعضي احكام و عقيدت خود را و به خصوص آنكه ماه و سال و احكام خود را، بر نوزده نوزده قرار داده، از درزيان اقتباس نموده است...» [1] .
پس از سيد باب، بهاءالله و عبدالبهاء نيز در فلسطين ارتباطهائي با درزيان داشته اند، چنانكه منشي مخصوص عبدالبهاء، در اين باره نوشته: «... عبدالبهاء در ضمن مسافرتهاي خود در اطراف فلسطين، يك سفر به قريه ي ابوستان و محل درزيان رفت و با اقوام «دروز»، زياده اظهار دوستي مي كرد و آنان نيز بي اندازه به وي علاقه نشان مي دادند و خيلي رعايت حال آنها را در عقايد من نمود...» [2] .
اين اشاراتي بود به برخي از احكام آئين باب و بهاء كه به نظر من رسيد و بيش از اين از حوصله ي اين كتاب بيرون است، اينك در پايان اين بخش، اشارتي كوتاه نيز به بعضي انتقادهائي كه از بهائيگري كرده اند مي كنيم:
پاورقي ها: -------------------------------------------------------------------------------
[1] احقاق الحق، ص 145.
[2] صبحي: پيام پدر، چاپ تهران 1344 ص 154.