يكي از نوآورده هاي سيد باب در آئينش، اين بود كه تقويم معمول و گاه شماري مرسوم زمان خود را برهم زد و تقويم و گاه شماري به گونه ي نوي، كه بر عدد مقدس «19» بنا شده است بنيان نهاد: بدين سان كه مدت يكسال را به نوزده ماه و هر ماه را به نوزده روز تقسيم كرد، كه مجموع روزهاي آنها، 361 روز مي شود و آن پنج روز پايان سال را كه اضافه مي ماند «ايام هاء» قرار داده اند. شايد سيد باب، و يا پس از او بهاءالله و جانشينان او؟
مبداء تاريخ ديگري تعيين كرده اند كه همان تاريخ قيام سيد باب باشد، و آن واقعه را آغاز قرار داده اند براي گاه شماري جديد خود، و آن را به نام «تاريخ بديع» خوانده اند - في المثل مي گويند:
«شهر البهاء سنه ي 103 بديع» اگر بخواهند براي چيزي در آن وقت تاريخ تعيين كنند.
بهاءالله هم اين ترتيب گاه شماري را در آئينش پذيرفته است. پروفسور ادوارد برون معتقد بوده، كه باب و بهاء، اين نوع گاه شماري را، از زردشتيان اقتباس كرده اند. وي در اين باره چنين نوشته است:
«... من، در كتاب سرگذشت مسافر، جلد دوم و صفحه 414 و در مجله ي مجمع سلطنتي آسيائي در سال 1889 و صفحه 929 آن، ذكر كرده ام كه: تقويم بهائيان با تقويم زردشتي ها، شباهت زياد دارد و تصور نمي كنم، كه اين شباهت برحسب تصادف باشد، بلكه اقتباساتي صورت گرفته است.» [1] .
پاورقي:---------------------------------------------------------
[1] ادوارد براون: يكسال در ميان ايرانيان، ج 2، ص 491.