بهائیت و استعمار
عبدالبهاء با توجیه عدالت برخی سلاطین، به قدری جناح سیاسی خود را تغییر داده که واژه‌ی عدالت، دست‌مایه‌ی توجیه این چرخش‌های او گشته است. همچنان که عبدالبهاء پیش از اشغال فلسطین، حاکمان عثمانی را عادل خوانده و پس از اشغال آن به دست انگلیس، منطق او نیز تغییر و از شکست عثمانی ابراز خوشحالی نموده و دشمن این حکومت را عادل دانسته است.
پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، راه دین را از سیاست جدا دانسته و پیروان خود را از هرگونه دخالت در امور سیاسی بازداشته‌اند. اما این رویکرد پیشوایان بهائیت در حالیست که آنان در دفاع از حکومت دیکتاتوری قاجار، به مخالفت با مشروطه‌خواهان پرداخته‌اند. لذا چگونه می‌توان راه دین از سیاست را جدا دانست و در عین حال، از حکومتی دیکتاتوری دفاع کرد؟!
هرچند در ابتدا روس‌تزاری، یکه‌تاز حمایت و تقویت جریان بابیت و بهائیت بود، اما وقتی رقیب روس‌ها (یعنی انگلیس)، متوجه این فرصت شدند، آن‌ها هم به تکاپو افتاده تا از جریان بهائیت به نفع خود بهره‌برداری کنند. ولی به راستی که بهائیت، از چه ویژگی خاصی برخوردار بود که دربار امپراطوری‌های استعماری، برای به خدمت گرفتن او مسابقه داشتند؟!
پیامبرخوانده‌ی بهائیت پس از آزادی و نجات خود از زندان با دخالت مستقیم امپراطوری روس تزار، وی در لوحی خطاب به پادشاهی روس "الکساندر دوم" از او تشکر کرد. اما نکته قابل توجه آن‌جاست که وی نیت "خدایی" امپراطور روس را عامل حمایت از خود برشمرده است. حال آن‌که امپراطوری غاصب و ستم‌گری چون تزار چگونه می‌تواند دارای نیت خدایی باشد؟!
پس از مشارکت پیامبرخوانده‌ی بهائیت در به آشوب کشیدن کشور و نقش او در ترور ناصرالدین‌شاه، تلاش‌هایی از جانب حکومت و علماء برای اعدام وی صورت گرفت. این تلاش‌ها سرانجام با تهدید کنسول روس در ایران، به راه‌اندازی نهر خون در تهران بی‌ثمر ماند. اما به راستی با چه هدفی دولت روس حمایت خود را از این سرکرده‌ی بابی دین‌ساز اعلام داشت؟!
پس از واقعه‌ی بدشت و محکومیت پیامبرخوانده‌ی بهائیت به اعدام، مرزداران روسیه تلاش نمودند تا بتوانند پیامبرخوانده‌ی بهائی را قبل از اجرای حکم اعدام به روسیه فراری دهند. اما به راستی چگونه مرزداران روسیه پیامبرخوانده‌ی بهائیت را شناختند تا به او ارادت شایان پیدا کنند و یا سر از خود تلاشی برای نجات جان او کرده باشند؟!
پیشوای بابیت، برای اثبات خوش‌خدمتی به اربابانش، پیروان خود را به جاسوسی برای اطلاع از جزئیات امور حکومتی فراخواند. پیامبرخوانده‌ی بهائیت نیز پیروان خود را به خدمت به حامیانش فراخوانده است. در این صورت، از آن‌جا که شکل‌گیری و امتداد جریان بابیت و بهائیت با حمایت استعمار بوده، آیا این نشانه‌ها را چیزی جز جاسوس‌پروری می‌توان نامید؟!
عباس افندی دومین پیشوای بهائیت، تا جایی شیفته و دلداده‌ی استعمارپیر بود که در سخنرانی‌اش در این کشور، خود را نمایندهی ایران معرفی و ایرانیان را فدایی انگلیسی‌ها خواند. اما به راستی، عبدالبهایی که مطرود ایران به شمار می‌رفت، چگونه خود را به عنوان نمایندهی ایرانیان معرفی و مردم ایران را فدایی انگلیس ستمگر خواند؟!
با توجه به حمایت همه‌جانبه‌ی آمریکا از بهائیت، بهائیان موظفند تا هرگونه خدمتی (از جمله جاسوسی) را به آن‌ها بنمایند. از این‌رو اسناد، حکایت از ارتباط اطلاعاتی متقابل میان بهائیت و آمریکا وجود دارد. اما به راستی چگونه می‌توان شعار عدم مداخله در امور سیاسی سر داد و در عین حال، جاسوسی و خیانت به وطن، جرم مشترک مجرمین بهائی باشد؟!
عبدالبهاء در راستای اجرای هدف استعمار در سلطه‌پذیری ملّت‌ها به وسیله‌ی زدودن تعصبات وطنی، حکم به مرحمت و تسلیم شدن در برابر گرگ‌صفتان مهاجم صادر کرده است. وی در عین حال، نتیجه‌ی مرحمت در برابر گرگ‌ها را ظلم بر بی‌گناهان قلمداد کرده است. با این حال، آیا مرحمت بر متجاوزین گرگ‌صفت، خیانت به مظلومان بی‌پناه نیست؟!
پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، حکم به اطاعت و پیروی از تمامی حکومت‌ها صادر کرده‌اند. نویسندگان بهائیت، در توجیه این حکم استبدادی پیشوایان خود، مدعی‌اند حکومت حاکم بر هر کشور، نتیجه‌ی خواست مردمی است و نباید به آن اعتراض کرد. اما در پاسخ به این توجیه‌سازی بهائیان می‌گوییم: خدای تعالی، تغییر سرنوشت انسان‌ها را به دست خودشان دانسته است.
نویسندگان بهائی در توجیه حکم رهبران خود به اطاعت محض از حکومت‌های مستبد، حکومت را زاییده‌ی کیفیت اجتماع دانسته و هرگونه اعتراض بر آن را غیرقابل توجیه برشمردند. این در حالیست که در بسیاری از مواقع، توطئه‌ی قدرت‌های خارجی، بر خلاف خواست مردم حکومتی را شکل داده و یا انقلاب‌های مردمی، در پیمودن مسیر خود، به انحراف کشیده شده‌اند.
نویسندگان بهائی با انتساب سخنانی ایران‌دوستانه به پیشوایان خود، در تلاشند تا حسّ ترحم ایرانیان را نسبت به خود برانگیزند. این در حالیست که با بررسی سیره‌ی پیشوایان بهائیت درمی‌یابیم که بر خلاف این ادعا، آنان نه تنها از گرفتاری و مصیبت دیدن هم‌وطنانشان، اظهار خوشحالی نمودند، بلکه در سفرهای خود، ذخایر ایران را پیش‌کش اجانب می‌کردند.
در اواخر قرن نوزدهم میلادی (دوره‌ی آغاز استعمار نو)، دولت‌های متجاوز غربی مجبور بودند تا تجاوز وحشیانه و غارت‌گرانه‌ی خود را به نحوی توجیه کنند. رهبران بهائیت نیز همگام با آن‌ها، از ادبیاتی مشابه در قبال کشورهای مستعمره استفاده کرده و از تهاجم خونین و غارت‌گرانه‌ی کشورهای استعمارگر، به گسترش فرهنگ و تمدن تعبیر کرده‌اند.