پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اعمال غیرعادی و غیرمعمول در سماع صوفیانه، خرقه دریدن و جامه پاره‌کردن است که گفته شده: «صوفیان در حال رقص و غلبه ذوق و وجد، پشت پا به دنیا زده و در این موقع جامعه پاره کرده و آن را به سوی نوازندگان و حاضران می‌انداخته‌اند که در بین آنها قسمت می‌شده و غالباً در بین مریدان خرید و فروش می‌شده است.» (حاکمی، سماع در تصوف، ص ۱۰)
این در حالی است که قرآن و روایات، سماع را که در آن غنا و رقص ترویج می‌شود، حرام دانسته و آن را عملی از شیطان و بدترین صدا می‌دانند، چنان‌که امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «شر الاصوات الغناء. بدترین صداها و آوازها غنا است.»( شیخ حر عاملی، وسائل الشيعه، ج 17، حديث 22615) حال در مجلسی که گفتار باطل و عمل حرام وجود دارد آیا می‌توان گفت خرقه دریدن نیکو بوده و حتی تکه های لباس به عنوان تبرّک محسوب شود.
پی‌نوشت
شیخ حر عاملی، وسائل الشيعه، مؤسسه آل البیت علیهم السلام ، قم، چاپ دوم، 1414 ه.
حاکمی، اسماعیل، سماع در تصوف، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۳ .