پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از سخنان طاهری بر می‌آید که او در زمینه معنویت و دین‌داری قائل به تنوع، تکثر و به اصطلاح پلورالیسم است. وی با ناديده‌گرفتن آياتی نظير: «وَ مَن يبْتَغِ غَيرَ الْاسْلَامِ دِينًا فَلَن يقْبَلَ مِنْه [آل‌عمران/85] هر کس غیر از اسلام دینی را بگزیند، هرگز از او پذیرفته نشود و او در جهان آخرت از زیان‌کاران خواهد بود.» و «فَإِنْ ءَامَنُواْ بِمِثْلِ مَا ءَامَنتُم بِهِ فَقَدِ اهْتَدَواْ و إِن تَوَلَّوْاْ فَإِنمَّا هُمْ فىِ شِقَاقٍ فَسَيكْفِيكَهُمُ اللَّهُ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيم [بقره/137] پس اگر آنها هم به آنچه شما بدان ايمان آورده‌ايد، ايمان آوردند، مسلماً هدايت يافته‌اند و اگر روى گرداندند، جز اين نيست كه در مقام مخالفت و دشمنى هستند، پس به زودى خداوند شرّ آنها را از تو دفع خواهد نمود و اوست شنوا و دانا.»
او كه در مقام بيان اين اصل كلی است كه نجات انسان در قيامت در گرو اعتقاد او به اصول دين خاتم؛ يعنی اسلام و عمل به احكام آن است، شرط عارف شدن و رسیدن به حقیقت را منحصر به هیچ دینی نکرده و تمامی پیروان ادیان و فرقه‌ها را دعوت به عارف شدن می‌کند.
وی ویژگی عرفان حلقه را انسان‌‏شمول بودن آن می‌داند و قائل است که انسان‌ها با هر دین و مذهب یا نژاد و ملیتی می‌توانند آن را بپذیرند و به آن عمل کنند. طاهری می‌گوید: «عرفان کیهانی (حلقه) نوعی سیر و سلوک عرفانی است که مباحث عرفانی را مورد بررسی نظری و عملی قرار می‌دهد و از آنجا که انسان‌‏شمول است، همه انسان‌ها، صرف‌نظر از نژاد، ملیت، دین، مذهب و عقاید شخصی، می‌توانند جنبه‌ی نظری آن را پذیرفته و جنبه‌ی عملی آن را مورد تجربه و استفاده قرار دهند.»[1]
وی همه‌ی پیروان یهودی، مسیحی، بودایی، زرتشتی، هندو و... را به عارف شدن دعوت کرده است، در حالی که راه عرفان راستین در هر زمانی، یکی بیش نیست و آموزه‌های ادیان و فرقه‌های موجود، اغلب متناقض و متعارض‌اند و معلوم است که نمی‌شود دو کار متناقض را موجب سعادت دنیا و آخرت دانست.
محمدعلی طاهری که ادعای ترویج عرفان اسلامی ایرانی را دارد، در جلسه‌ی اول کمیته‌ی عرفان می‌گوید: «من هنوز یک دور هم قرآن نخوانده‌ام.» و هنگامی که با تناقض ادعاهایش با آیات قرآن مواجه می‌شود، می‌گوید: «نباید تضاد داشته باشه، یه جایی اصلاً دیگه مشکل ما نیستیم، مشکل خود آیات قرآن با خودشه!»[2]
همچنین از تفاسیر غلط طاهری در مورد معاد این است که وی خلود و جاودانگی در جهنم را که نصّ صریح قرآن است، رد کرده و از خود می‌پرسد: «آیا ممکن است کسی از جهنم خارج نشود؟ و بعد پاسخ می‌دهد: نه!»[3] در حالی که طبق آیات قرآن، افرادی در آتش جهنم جاودانه‌اند و هرگز از آن خارج نمی‌شوند.[4]

پی‌نوشت: 

[1]. محمدعلی طاهری، عرفان کیهانی، نشر اندیشه‌ی ماندگار، 1384، ص 57.
[2]. محمدعلی طاهری، انسان و معرفت، نشر خوشبین، 1389، ص 266.
[3]. کمیته عرفان، محمد علی طاهری، سلسله جلسات عرفان کیهانی، جلسه 1.
[4]. سعید صدری، رهزن عرفان، نشر ذکری، قم، 1395، ص 73.