پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فرقه بهائیت جایگاه علم و علم آموزی را آنچنان در فرقه خود با اهمیت جلوه می دهد که درک حقیقت را تنها از رهگذر علم ممکن می داند و حتی ملاک دین بودن هر آموزه ای را عرضه آن به علم عنوان کرده است.(1)

اما بر خلاف این شعارها وقتی نیم نگاهی به واقعیت و درون بهائیت داشته باشیم، چیزی جز علم ستیزی در این فرقه و تصادم بهائیت با علم و عقل نمی بینیم. بهائیت خود را وام دار علی محمد بابی می داند که دستور به نابودی تمامی کتُب داده و از یادگیری هر علمی غیر از سیاه مشق های پرغلطش به شدت نهی کرده است.(2)

در تفکر بهائی، تنها کسانی عالم شناخته می شوند که به پیامبرنماهای بابی بهائی اعتقاد داشته باشند، خواه از علم بهرمند باشند یا نباشند! لذا هرکس به بهائیت ایمان نداشته باشد (هرچند که عالم دهر باشد)، در بهائیت جاهل و نادان خطاب می شود!(3)

به راستی وقتی پیامبرنمای بهائی می خواهد مردم علم و عقل شان را کنار نهند و چشم و گوش بسته تصدیقش کنند،(4) آیا دیگر ملاک قرار دادن علم و ارزشمندی آن در این فرقه، چیزی جز شعار توخالی و عوام فریب است؟!

پی‌نوشت:
(1). ر.ک: اشراق خاوری، پیام ملکوت، نسخه الکترونیکی، ص 92.
(2). ر.ک: علی محمد شیرازی، بیان فارسی، واحد 6، باب 6.
(3). ر.ک: حسینعلی نوری، ایقان، هوفمایم آلمان: لجنه ملّی نشر آثار بهائی، چاپ اول، 1998 م، ص 24.
(4). ر.ک: حسینعلی نوری، کلمات مکنونه (بخش فارسی)، برگرفته از سایت کتابخانه مراجع بهائی، نسخه پی دی اف، شماره: 11.