متن مقاله
اگر تاکنون به زیارت خانه خدا و مسجد النبی مشرف شده باشید، قطعاً مشاهده کرده‌اید که پلیس سعودی از تبرک و بوسیدن درب حجره نبوی جلوگیری می‌کند؛ زیرا اساساً چنین کاری را شرک می‌داند.[1] در حالی‌که همین پلیس سعودی زمانی که مردم برای تبرک و بوسیدن حجرالاسود در کنار خانه خدا می‌روند، نه تنها مردم را منع نمی‌کند بلکه به کسانی‌که توانایی ندارند که از جای خود برخیزند و حجرالاسود را ببوسند، کمک می‌کند تا این سنگ را ببوسند. در حقیقت وهابیت، تبرک به بوسگاه پیامبر را جایز می‌دانند و بوسیدن جایی که بدن پیغمبر وجود دارد را شرک می‌دانند!
یکی نیست به این آقایان وهابی بگوید اگر بوسیدن سنگ و آهن شرک است، بوسیدن حجرالاسود نیز شرک است. اگر هم شرک نیست، پس بوسیدن قبر پیامبر نیز شرک نیست. پیامبر حجرالاسود را بوسید تا به مسلمانان بیاموزد که برخی از چیزها احترام خاصی دارند. قبر پیامبر نیز به جهت وجود پیامبر دارای احترام است، پس بوسیدن آن جایز است.
کسی‌که درب حجره نبوی را می‌بوسد، به جهت احترام به پیامبر است. همان‌گونه که وقتی حجرالاسود را می‌بوسد به جهت بوسه پیامبر بر حجرالاسود است. در حقیقت مسلمانان که حجرالاسود را می‌بوسند، گویی بوسه‌گاه پیامبر را می‌بوسند، پس به طریق اولی، بوسیدن جایی که پیامبر در آن‌جاست اولویت دارد و بهتر است.

نویسنده: مجتبی محیطی

پی‌نوشت:

[1].  ابن عثیمین، محمد بن صالح، فتاوى نور على الدرب - لابن عثيمين،  مؤسسة الشيخ محمد بن صالح بن عثيمين الخيرية، 1427ق، ج16، ص14.
«فإن من تبرك بحجر أو شجر، أو مسح على قبر أو قبة يتبرك بهم، فقد اتخذهم آلهة.» محمد بن عبد الوهاب، الجواهر المضية، دار العاصمة، الرياض، المملكة العربية السعودية،الطبعة: الأولى بمصر، 1349ق، ص39.