پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از دیگر شبهاتی که پیروان وهابیت در مبحث توسل به اولیای الهی به شیعه وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که عزاداری برای شهیدان جایز نمی‌باشد؟

پاسخ:

در فرهنگ دینی ما، یکی از برنامه‌هایی که نشان دهنده پیوند و دوستی شیعه با اولیای دین و امامان معصوم است، عزاداری است، یعنی یاد رحلت و شهادت آنان را گرامی داشتن، در سوگ آنان ماتم به پا کردن و در عزایشان گریسن.

عزاداری و به سوگ عزیزانی نشستن که دست از دنیای خاکی می‌کشند، راهی است برای تسلی خاطر. گروهی این مسئله را به « مرده پرستی » تعبیر می‌کنند. عزاداری برای امام حسین ( علیه السلام ) نمونه‌ای است که پیشوایان دین، ما را به انجام آن توصیه کرده‌اند.

شهید به سان شمعی است که می‌سوزد و پیرامون خود را روشن می‌سازد، زیرا با ریختن خون و پایان بخشیدن به حیات مادّی، جامعه را از بندگی و حکومت ستمگران آزاد می‌سازد. آیا بزرگداشت چنین از نظر منطق و عقل، کاری نیکو و پسندیده نیست؟ جایی که پیامبر برای از دست رفتگان عادی می‌گرید و دیگران نیز ناله سر می‌دهند، آیا جا ندارد که برای احیای مکتب شهادت و تکریم از شهیدان، به مناسبت‌های گوناگون، بزرگداشتی انجام گیرد و مجالس تشکیل گردد؟

در میان شهدای راه حق بیشترین مجالس به نام حسین بن علی ( علیه السّلام ) ابوالشهدا، رهبر آزادگان، منعقد می‌گردد، زیرا او بیش از دیگر شهیدان راه حق، راه و رسم آزاد زیستن و زیر بار ظلم و ستم نرفتن را به جهانیان آموخت. او مرگ شرافتمندانه و جان سپردن زیر ضربات شمشیر دشمن را بر زندگی ذلّت بار برگزید و سرانجام در « بستر شهادت » به لقاء الله پیوست.

او دلباختۀ ایثار و فداکاری در راه اعلای کلمۀ حق بود. از این جهت با چهرۀ باز و لبی خندان به استقبال شهادت شتافت.

شخصیتی که دشمن دست خود را برای امان دادن به سوی او دراز کرد، ولی او دست رد بر سینۀ نامحرم زد و امان دشمن را نپذیرفت، زیرا می‌دانست که در پذیرش امان، ذلت و خواری و مرگ واقعی است.

ابن ابی الحدید دربارۀ سرور آزادگان حسین بن علی ( علیه السّلام ) تعبیری دارد. شایسته است با تعبیر او آشنا شویم:

« سیّد أهل الاباء، الذی علّم الناس الحمیّة و الموت تحت ظلال السیوف اختیارا له علی الدنیّة، أبو عبدالله الحسین بن علی بن أبی طالب ( علیه السّلام ). عرض علیه الأمان فأنف من الذل، و خاف من ابن زیاد أن یناله بنوع من الهوان، إن لم یقتله فاختار الموت علی ذلک ».[1]

سرور سالار کسانی که زیر بار ذلت نرفته‌اند، کسی که به مردم مردانگی و غیرت و مرگ زیر سایه‌های شمشیر را آموخت و چنین مرگی را بر پستی و ذلت ترجیح داد، ابوعبدالله حسین بن علی بن ابی طالب است که به او و یارانش امان داده شد، اما از آن جا که نمی‌خواست، تن به ذلت دهد و نیز بیم آن داشت که ابن زیاد اگر هم او را نکشد به نوعی خوار و ذلیلش سازد، مرگ را بر چنین زندگی ترجیح داد ».

از این بیان پاسخ دو پرسش داده می‌شود

1. مذهب شیعه مذهب حق طلبی و عدالت جویی و جهاد و مبارزه در این راه است، و هرگز مذهب گریه و ناله نیست.

2. گریه بر امام حسین ( علیه السّلام ) نه به خاطر این است که اکنون در بهشت به سر می‌برد، مسلّما از این جهت باید خوشحال و شادمان باشیم، گریۀ ما به خاطر آن ظلم‌ها و ستم‌هایی است که بر وی روا داشته‌اند.[2]

منابع:

[1]. شرح نهج البلاغه: 3 / 249.
[2]کتاب راهنمای حقیقت آیت الله شیخ جعفر سبحانی، ص 240 ـ 242.