نسایی از محدثان اهل سنت و از اهالی خراسان می‌باشد. وی بعد از تالیف کتابش، احادیثی را که به نظرش داری ضعف سند و یا غیر صحیح بودند را استخراج نموده و در نهایت آن را «المجتبی» نامید به طوری که اهل حدیث هر کجا بخواهند حدیثی را از وی به عنوان یکی از صحاح سته نقل کنند منظورشان همین کتاب است.
نسایی در سال 303 هجری و در سن حدود هشتاد سالگی وفات نمود. اما نکته مورد بحث در باره علت فوت او چنین است که در سفری که به دمشق داشت در مورد فضائل معاویه مورد پرسش قرار گرفت و او در پاسخ گفت: جز حدیث «لا اشبعَ اللهُ بطنه» چیزی از او نمی‌دانم. پس از این بیان وی را از مسجد بیرون رانده و به رمله منتقل کردند و وی را آنقدر زدند که دیگر تاب برخواستن نداشت و در همانجا بر اثر شدّت کتک‌هایی که خورده بود جان سپرد.
متن حدیث لا اشبعَ اللهُ بطنه بدین گونه است: «ابن عباس گوید: با کودکان خردسال بازی می‌کردم که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از راه رسید، من خود را پشت در مخفی می‌کردم، اما پیامبر (ص) به سراغ من آمد و با دست به من زد و فرمود: برو و معاویه را فراخوان تا نزد من آید. من نیز رفته و معاویه را از پیام رسول خدا (ص) با خبر ساختم، اما او بدون توجه همچنان به خوردن ادامه داد. زمانی که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از این موضوع آگاه گردید در حق او فرمود: خداوند شکم او را سیر نگرداند» [1]

پی‌نوشت:
[1]. مسلم نیشابوری، صحیح مسلم، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ج4، ص2010