پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مسیحیان برای اثبات حقانیت خود، به هر وسیله‌ای تمسک می‌کنند. در این راستا آنان همواره در تلاش هستند که از قرآن کتاب آسمانی مسلمانان، دلیلی بر اثبات حقانیت خود پیدا کنند. آنان در ادعایی عجیب معتقدند که به‌تصریح قرآن، خداوند وعده‌ داده که از کتاب‌های آسمانی خود که تورات و انجیل نیز یکی از آن‌هاست، محافظت خواهد کرد. آنان برای اثبات ادعای خود به این آیه از قرآن تمسک کرده‌اند: «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ [حجر/9] اين ماييم كه اين ذكر را نازل كرده‏‌ايم و ما آن را به‌طورقطع حفظ خواهيم كرد.» اما این استناد و استدلال مسیحیت نیز همانند بسیاری از استدلالاتشان دارای اشکال بوده و غیرقابل‌قبول است.

برخلاف ادعای مسیحیان از سیاق کلام قرآن، چنین فهمیده می‌شود که این آیه در مورد قرآن نازل‌شده است. حقیقت این است که مشرکان به استهزا تنزیل قرآن در مقابل پیامبر اسلام (صلی‌ الله علیه و آله) و مسلمانان پرداخته و درنتیجه این آیه‌ نازل‌شده و خداوند وعده داد که از این کتابی که نازل شد یعنی قرآن، محافظت خواهد کرد.[1] همچنین آیت‌الله مکارم شیرازی در تفسیر خود به همین مضمون اشاره‌کرده و تصریح می‌کند کتابی که در قرآن به محافظت از آن وعده داده‌شده است، قرآن است و ربطی به تورات و انجیل ندارد: «به دنبال بهانه‌جوئی‌های كفار و حتى استهزاى آن‌ها نسبت به پيامبر ص و قرآن كه درآیات گذشته آمده بود، در آيه موردبحث يك واقعيت بزرگ و پراهمیت را به‌عنوان دلدارى به پيامبر از یک‌سو و اطمينان خاطر همه مؤمنان راستين از سوى ديگر بيان مى‏‌كند و آن اينكه: ما اين قرآن را كه مايه تذكر است نازل كرديم و ما به‌طورقطع آن را حفظ خواهيم كرد.»[2]

همچنین از جهت ادبی، الف و لام در «الذکر»، الف و لام عهد بوده و این نکته‌ی ادبی دلالت بر این می‌کند که منظور از الذکر در آیه‌ی مذکور تورات و انجیل نبوده، بلکه منظور از این کلمه فقط قرآن بوده و خداوند وعده‌ی محافظت از قرآن را داده و این موضوع ربطی به کتاب مقدس ندارد و جایی برای ادعای گزاف مسیحیت نیست. علامه طباطبایی (ره)، آیه‌ی مذکور را چنین تفسیر کرده است: «پس ازآنچه گذشت اين معنا روشن گرديد كه الف و لام، الذكر الف و لام عهد ذكرى است، يعنى همان ذكرى كه قبلاً اسمش برده شد و مراد از وصف الحافظون، حفظ در آينده است، چون اسم فاعل ظهور در آينده دارد؛ و اين را بدین‌جهت تذكر داديم تا كسى ايراد نكند كه اگر آيه شريفه دلالت كند بر مصونيت قرآن از تحريف به خاطر اينكه ذكر است، بايد دلالت كند بر مصونيت تورات و انجيل، زيرا آن‌ها نيز ذكر خدايند و حال‌آنکه كلام خداى تعالى صريح است در اينكه تورات و انجيل محفوظ نمانده‌‏اند، بلكه تحریف‌شده‌اند. جوابش همان است كه گفتيم الف و لام در الذكر، الف و لام عهد است و ذكريت ذكر، علت حفظ خدايى نيست تا هر چه ذكر باشد خداوند حفظش كرده باشد؛ بلكه تنها وعده حفظ اين ذكر را كه قرآن است، مى‌‏دهد.»[3] بنابراین با توجه به تفاسیر قرآن، اشتباه بودن ادعای مسیحیان به‌وضوح مشخص است.

پی‌نوشت:

[1]. ترجمه بيان السعادة فى مقامات العبادة، خانى رضا / حشمت‌الله رياضى، ناشر: مركز چاپ و انتشارات دانشگاه پیام نور، تهران 1372 ش، ج‏8، ص: 36
[2]. تفسير نمونه، مكارم شيرازى ناصر، ناشر: دار الكتب الإسلامية، تهران 1374 ش، ج‏11، ص: 17.
[3]. ترجمه تفسير الميزان، موسوى همدانى سيد محمدباقر، ناشر: دفتر انتشارات اسلامى، 1374 ش، ج‏12، ص: 147.