شاهدبازی که از عقاید صوفیان است، از طرق مختلف انجام می‌شده است. یکی از این راه‌ها، شاهدبازی در حین سماع است. اوحد الدین کرمانی از بزرگان صوفیه‌ای بود که در حین سماع پیراهن امردان را چاک می‌داد و سینه به سینه ایشان می‌نهاد. بدین طریق صوفیه پیروان خود را هدایت می‌کردند!

یکی از آداب صوفیان که در اسلام از آن نهی شده، عمل گدایی و دریوزگی است، که آن را نوعی همیاری در تقوا و نیکی دانسته‌اند! در حالی که در نگاه اسلام، این عمل قبیح و دور از عزت یک مسلمان دانسته شده است.

به عقیده صوفیان کسانی که قادر به اعمال فوق الطبیعه هستند یعنی کرامات و خوارق عادت دارند از اولیای الهی بوده و این عمل را نشانه‌ی نزدیکی به خداوند می‌دانند، در حالی که در قرآن و روایات، ملاک و نشانه‌ی تقرّب یافتن نزد خداوند موارد دیگراز قبیل نماز، ذکر و دعا، انفاق، انجام دستورات الهی و اطاعت از معصومین (علیهم‌السلام) عنوان شده است.

درحالی که صوفیان امروزی درباره صاحبان کرامت فخرفروشی کرده و صاحبان کرامت را برتر از دیگران معرفی می‌کنند، بزرگان صوفیه عقیده داشتند که از کرامت باید ترسید همانطوری که از بت می‌ترسند. ایشان کرامت را وسیله‌ دوری از خدا دانسته، زیرا هرچیزی که بنده با آن آرامش یابد، وسیله‌ برای دوری از خدا محسوب می‌گردد.

در تفاوت معجزه و کرامت مواردی را ذکر کرده‌اند که معجزه مخصوص نبی و کرامت مخصوص ولیّ است. صدور معجزه از نبی واجب ولی کرامت از ولیّ جایز است. همه اینها مواردی است که در منابع صوفیه در فرق بین معجزه و کرامت بیان شده است.

برخی از صوفیه با اعتقاد به اینکه انبیاء با استفاده از قدرت معجزه مردم را به راه راست هدایت می‌کردند، برای مشایخ خود دست به کرامت‌سازی زدند تا انتظار هدایتی که از مشایخ خود دارند را با قدرت معجزات انبیاء برابر جلوه دهند و از این راه مریدان را به سوی خود جذب کنند.