سلفی نامیدن فِرَق و گروه‌های منحرفی هم‌چون وهابیت، داعش و القاعده از جمله اشتباهات بارز بسیاری از مسلمانان محسوب می‌شود؛ چراکه این گروه‌ها در بسیاری از مسائل، رویه‌ای خلاف رویه سلف امت (صحابه، تابعین و تابع تابعین) برگزیده‌اند؛ آن‌ها روششان تکفیر مسلمانان است، و بهتر است آنان را گروه‌هایی «تکفیری» به جای «سلفی» بنامیم.

صالح بن فوزان، طلب حاجت از اشخاص صالحی که از دنیا رفته‌اند را غلو در حق آن بزرگواران به‌حساب آورده است؛ حال آن‌که هم کرامات اولیاء الهی، ثابت شده است و با مرگ، متوقف نمی‌شود و هم بسیاری از عالمان و پیروان مذاهب اسلامی، در هنگام بروز مشکلات، به استغاثه از اولیاء الهی و مشروعیت آن ملتزم بوده‌اند.

قرآن و دعاهای وارده، دارای خواصی است که علاوه بر خواندنشان، همراه داشتن آن نیز مایه برکت است، و این امری عقلانی و مورد پذیرش شرع است، از این‌رو یکی از راه‌های تبرک‌جویی از آیات و دعاها، همراه داشتن آن است که با حفظ حرمت به گردن آویزان می‌کنند.

بن عثیمین از مفتیان وهابی، در آثارش تصریح کرده، حتی پیامبر نیز تصرفی در عالَم ندارند؛ این ادعا در حالی از سوی او و هم‌فکرانش مطرح شده است که آیات کریمه قرآن، روایات اسلامی و عبارات بسیاری از علمای فریقین، دلیل مناسبی بر امکان تصرف اشخاص صالح در کون و مکان به‌حساب می‌آید؛ از این‌رو طلب یاری از اولیاء الهی، هیچ استبعادی ندارد.

سردمداران وهابی معتقدند که یاری طلبیدن از زندگان، صرفا هنگامی مشروع است که آنان توانِ انجام امور درخواستی را داشته باشند و استغاثه از اموات و یا در اموری که از توان بشر خارج است را ممنوع می‌دانند؛ در حالیکه ادله و مویدات فراوانی بر مشروعیت انواع استغاثه از اولیاء الهی دلالت می‌کند.

اعتقاد به جایگاهی که خدای متعال به تربت کربلای معلی تفضل فرموده است، محذوریت شرعی و عقلی ندارد و لذا ادعای عبدالرحمن دمشقیه راجع به اینکه اعتقاد شیعیان به آن تربت امام حسین(علیه‌السلام)، شبیه اعتقاد بت پرستان نسبت به بت‌ها بوده است، ادعایی ناصواب محسوب می‌شود.