از مضمون حرف ها و نوشته ها و کتاب های میرزا بهاء اینطور برداشت می شود که هر جا سید باب حرف از ربوبیت زده منظورش، میرزا بهاء بوده و در تمام عمرش و در همه ی طاعات و عبادات و امور و شئون خود، به جناب بهاء متوجه می شده، و او را قبله ی حاجات و عبادات خود قرار می داده است.
در نتیجه جملاتی که در ذیل متن می آوریم از نویسنده نیست، بلکه طبق شرح و نوشته ی خود جناب بهاء است.
و البته پیروان بهاء کلمات نازله و آسمانی جناب بهاء را تصدیق خواهند نمود، دیگران هم خود می دانند، تصدیق کنند یا تکذیب.
آری جناب بهاء در کتاب بدیع (ص352 س4) از قول سید باب عبارت های ذیل را نقل می کنند:
و بشنوند قول نقطه اولی را در کره اخری از لسان ابدع ابهی و از ضجیج  ناله و حنین آن حضرت شرم نمایند... و هذه صورة ما نزل من جبروت الله العلی العظیم بسم الله الاقدس العلی الاعلی هذا کتاب نقطة الاولی الی الذینهم آمنوا بالله الواحد الفرد العزیز العلیم و فیه یخاطب الذینهم توقفوا فی هذا الامر من ملا البیانیین- این آیاتی است از قول سید باب که جناب بهاءساخته است (این خطاب هشت صفحه می باشد) و سید در این کلمات اهل بیان را مخاطب قرار داده و آنان را نسبت به ایمان به بهاء تحریص کرده و مقام ایشان را معرفی می کند.
و در صفحه (354) گوید: فو عمری او ذکرت ذکر الربوبیة ما اردت الاربوبیته علی کل الاشیاء و ان جری من قلمی ذکر الالوهیة ما کان مقصودی الا اله العالمین و ان جری من قلمی ذکر المقصود فهو کان مقصودی و کذلک فی المحبوب انه قد کان محبوبی و محبوب العارفین و ان ذکرت ذکر السجود ما اردت الا السجود لوجهه المتعالی العزیز المنیع و ان اثنیت نفسا ما کان مقصود قلبی الاثناء نفسه و انامرت الناس بعمل ما اردت الا العمل فی رضائه یوم ظهورره... الخ- قسم به جان خودم که در هر جائی که کلمه ربوبیت را به زبان آوردم مقصودم ربوبیت جناب بهاء است بر جمیع اشیاء و اگر کلمه الوهیت از قلم من جاری شد منظور من به همان ایشان بوده است که اله جهانیان است و اگر کلمه محبوب و یا مقصودی ذکر کردم جناب بهاء مقصود و محبوب من است و هم محبوب عارفین است و اگر موضوع سجود به میان آمد قصد نکردم مگر اینکه در مقابل وجه متعالی عزیز و منیع او سجده بشود و اگر کسی را توصیف و ثناء بنمایم مقصودم ثناء و مدح او بوده است و اگر کسی را به عملی دعوت کردم اراده نکردم مگر اینکه آن عمل به رضای او انجام بگیرد.
و امثال این جملات در کتاب ها و نوشته های بهاء زیاد دیده می شود، و ما نتیجه ای از نقل آنها به جز سیاه کردن صفحات سفید قلوب خوانندگان محترم نمی بینیم.(1)

1- محاکمه و بررسی باب و بهاء صفحه ی 78 و79