پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هر ساله با فرا رسیدن ایام ماه محرم، مفتیان وهابی به تبعیت از نیاکان خود با عداوتی که نسبت به اهل بیت (علیهم‌السلام) دارند، شبهاتی را مطرح می‌کنند. یکی از شبهاتی که از سوی آنان مطرح شده آن است که با وجود تشنگی شدیدی که بر امام (علیه السلام) و اهل بیت ایشان وجود داشت، چرا و به چه دلیل برای ایشان بارانی نبارید و حضرت تشنه کام بودند.

وهابیون می‌گویند، شیعیان معتقدند که دعاهای امام حسین (علیه‌السلام) نزد خداوند متعال مستجاب است و اهل بیت (علیهم‌السلام) هر گاه دعا کنند، خدای رحمان اجابت می‌کند. در نتیجه اگر شرایط قحطی آب بود، چرا و به چه دلیل، امام برای آمدن باران دعا نکردند؟ و یا آنکه چرا خدای رحمان برای ایشان باران را از آسمان نازل نکرد و فرو نفرستاد؟

در پاسخ به این شبهه چند نکته بیان می شود:
نکته اول؛
تمام انبیاء الهی و اوصیاء آنان در طول زندگانی خود ملزم بودند تا همانند دیگر مردمان زندگی کنند؛ به این معنا که از راه معمولی و طریق عادی روزگار خود را سپری کنند. امام حسین (علیه‌السلام) نیز به همین روش، عمر با برکت خود را سپری کردند. قطعاً اگر امام، در درگاه الهی دعا می‌کردند، دعای حضرت مستجاب می‌شد، اما حضرت دست به دعا بر نداشتند و از طریق معمول تشنگی را تحمل کردند.

قرآن کریم هنگامی که می خواهد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را معرفی کند، شباهت اهل بیت به سایر انسانها را متذکر می‌شود و در ادامه، تنها وحی را تفاوت اصلی ایشان با سایر هم نوعان معرفی می‌کند. قرآن می‌فرماید: «قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ (كهف/110) بگو من انسانى هستم همانند شما که به من وحى مى‌شود. هر آينه خداى شما خدايى است يكتا.»

بر اساس این آیه شریفه، امام حسین (علیه‌السلام) نیز همانند دیگران هستند، تنها با این تفاوت که از سوی خدای رحمان به عنوان امام انتخاب شده‌اند و تنها قرار است از معجزه و کرامت در اموری خاص و مصلحت دین خدا که اذن الهی به آن تعلق می‌گیرد، استفاده کنند. پس با وجود چنین وظیفه‌ای امام طلب باران نکردند.

همچنین باید گفت، اگر قرار باشد که امام حسین (علیه‌السلام) از معجره و کرامت در تمام امور استفاده کنند، رسول خاتم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بر این امر مقدم بودند؛ به این معنا و توضیح که بنا بر نقل مورخین و محدثین شیعه و اهل سنت، حضرت چند سالی را در شعب ابی طالب محصور بودند و در این مدت، چرا حضرت از معجزه و مدد الهی برای نجات جان خود یا همراهانشان و دیگر مسلمانان استفاده نکردند؟ یا آنکه چرا پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در جنگ احد از معجزه استفاده نکردند و آن همه مصائب بر ایشان تحمیل شد که کمترین آن جراحت هایی بود که بر بدن و جسم مبارکشان وارد شد؟

بر اساس مبنای وهابیون، باید آنجا رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نفرین می‌کردند و زمین شکافته می‌شد و کفار را یکجا می‌بلعید! اما رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) علاوه بر مجروحیت، بعضی از یاران خود همانند حمزه سیدالشهداء (علیه‌السلام) را از دست دادند. آیا استحقاق معجزه برای پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بیشتر از امام حسین (علیه‌السلام) نبود؟

نکته دوم؛
یکی از سنت های الهی که در قرآن به آن اشاره شده، سنت امتحان و آزمایش است. خداوند متعال در چند جای قرآن به این سنت اشاره کرده است و باید دانست که این سنت در طول زندگی سایر انسانها و از جمله انبیاء الهی و اوصیاء آنان نیز انجام شده است. قرآن کریم به امتحان حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) و حضرت یعقوب (علیه‌السلام) اشاره می‌کند.

امام حسین (علیه‌السلام)  نیز در کربلا مورد آزمایش الهی قرار گرفتند و یکی از آزمونهای حضرت، همان تشنگی و گرسنگی و موارد متعدد دیگری بود که در تاریخ و روایات به آنها اشاره شده است. قرآن کریم درباره آزمودن انسانها می‌فرماید: «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجاهِدينَ مِنْكُمْ وَ الصَّابِرينَ وَ نَبْلُوَا أَخْبارَكُمْ (محمد/31) ما همه شما را قطعاً مى‌آزمایيم تا معلوم شود مجاهدان واقعى و صابران از ميان شما چه کسانی هستند و گزارشات (اعمال) شما را بررسی می‌کنیم.»

بر اساس این آیه شریفه، آن کسی که از آزمون الهی سربلند و پیروز خارج شود، همان مجاهد واقعی و صابر راستین در راه خدا است که امام حسین (علیه‌السلام) همان مصداق جامع و کامل مجاهد و صابر در راه خدا هستند.
در نتیجه باید گفت، استفاده امام از کرامت و معجزه، متعلق به زمانی است که اذن الهی به آن تعلق بگیرد و همچنین بر اساس آیات قرآن، حتی انبیاء الهی نیز در عرصه آزمایش و سنجیدن از سوی خداوند قرار می‌گیرند.

محمدجواد مهریار