پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیامبرخوانده‌ی بهائیت، منتها رتبه و مقامی که برای یک بشر متصور است را مقام پیامبری دانسته و در کتاب بدیع گفته است: «قدری تفکر نما مع آن‌که منتها رتبه تکمیل هیاکل بشریه به رتبه نبوت است».[1]
اما این اعتراف حسینعلی نوری در حالیست که وی، ضمن اعتراف مکرر به ختم پیامبری به وسیله‌ی حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله): «و اما خاتم النبیین نظر به منصوص مبارکه درباره‌ی حضرت رسول (صلّی الله علیه و آله) در قرآن نازل شده و نه تنها آن حضرت خاتم النبیین بود، بلکه خاتم الرسل هم بودند و این نکته برای آن نفوس ذکر می‌شود که بین نبی و رسول فرق قائل هستند، جمال مبارک در آیات مقدّسه به صراحت ذکر کرده‌اند که نبوت و رسالت به حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) انتها یافت»[2]؛ مقامی فرای پیامبری را برای خود ادعا نموده است:
«مقام این ظهور عظیم و موعود کریم (: من: حسینعلی نوری) از مظاهر سابقه (: پیامبران قبل) بالاتر است؛ زیرا نبوت به ظهور محمّد رسول الله (صلّی الله علیه و آله) که خاتم النبیین بود ختم گردید و این دلیل است که ظهور موعود عظیم، ظهور الله است و دوره نبوت منتهی گردید؛ زیرا که رسول‌الله خاتم‌النبیین بوده».[3]
اما به راستی اگر به گفته‌ی حسینعلی نوری، مقامی فرای نبوت و پیامبری برای بشر متصور نیست، پس ادعای مقامی فرای پیامبری و کفرآمیز برای خود، دیگر چه توجیهی دارد؟!

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، بدیع (در جواب اسئله‌ی قاضی)، نسخه‌ی خطی، ص 119.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، قاموس ایقان، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 128 بدیع، 304-303.
[3]. عبدالحمید اشراق‌خاوری، رحیق مختوم، طهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 102 بدیع، ج 1، ص 78.