پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در مقابل خوش خدمتی و اطاعت محض رهبران بهائیت از اولیای رژیم کودک‌کش صهیونیستی، این رژیم در کنار نسل‌کشی و آوارگی فلسطینیان، بهائیت را به رسمیت شناخته و به حمایت از آن روی آورده است؛ همچنان که پرفسور نرمان نيويچ (دادستان اسبق و يکی از شخصيت‌های سياسی حقوقی دولت اسرائيل)، در به رسمیت شناختن بهائیت گفته است: «اکنون فلسطين را نبايد فی الحقيقه منحصراً سرزمين سه ديانت محسوب داشت، بلکه بايد آن را مرکز و مقر چهار ديانت به شمار آورد، زيرا امر بهائی که مرکز آن حيفا و عکا است و اين دو مدينه زيارتگاه پيروان آن است به درجه‌ای از پيشرفت و تقدم نائل گشته که مقام ديانت جهانی و بين المللی را احراز نموده است».[1]
اما با توجه به رسمیت شناخته شدن بهائیت در اسرائیل، چرا پیشوایان بهائی در کنار اصرارشان به لزوم تبلیغ [2]، اسرائیلی‌ها را از این قانون مستثنی کرده‌اند؟! و هیچ بهائی حق ندارد یک یهودی را به دین خود دعوت کند؟[3] اگر اسرائیل بهائیت را به رسمیت می‌شناسد، پس چرا سران تشکیلات بهائی موظف به رعایت انحصار تعداد خاصی از پیروان خود در این سرزمین هستند و هرآنکس که بدون اجازه‌ی آنان و خارج از نوبت به اسرائیل سفر کند را مشمول طرد روحانی قرار می‌دهند؟![4] آری؛ بدون شک اسرائیل، بهائیت را تنها به چشم مسلکی ساختگی، وابسته و صادراتی می‌نگرد که پیروان آن، وظیفه‌ی جاسوسی برای این رژیم را بر عهده دارند.

پی‌نوشت:
[1]. شوقی افندی، قرن بدیع، ترجمه‌ی نصرالله مودت، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 123 بدیع، ج 4، ص 162.
[2]. ر.ک: محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، تهران، مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 117 بدیع، ص 5.
[3]. نهاد رهبری بهائیت، بیت العدل، بیت العدل پاسخ به نامه‌ی مورخ: 25 ژوئن 1995.
[4]. ر.ک: شوقی افندی، توقیعات مبارکه، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 125 بدیع، ج 4، صص 42-41.