مطلب اجمالی– یکی از عقاید اصلی فرقه اهل حق، "دُونادون" به معنای: خروج روح از بدنی و ورود آن در بدن دیگر بعد از مرگ،" است. [گلستان یارسان 1"دونادون"، ص 22]  پیروان فرقه اهل حق برای اندیشه و اعتقاد به دونادون نتایجی بیان می‌کنند و آنها را برای جامعه بشریت سودمند می‌دانند. پیروان آیین یاری "زوال خودبزرگ‌بینی و خودخواهی" را ازجمله نتایج ایمان به دونادون می‌دانند و می‌گویند: "خودبزرگ‌بینی و خودخواهی یکی از عوامل مهم نابکاری و مانع عمده و بازدارنده در راه تکامل است. در همه ادیان بر نابودی چنین امری تأکید می‌شود و در دین یارسان هم به زوال و نابود ساختن آن تأکید شده و دونادون نیز درواقع کمکی است بر این امر."[همان، ص 90] اما پیروان و سرسپردگان فرقه اهل حق باید بدانند که: اولاً: ماهیت "دونادون" با "تناسخ" یکی است زیرا هر دو بر خروج روح از بدنی و ورود آن در بدن دیگر به هنگام مرگ دلالت می‌کند که بنابر ادله عقلی و نقلی مردود است و قطعاً نمی‌توان برای آن نتایجی تصور کرد. ثانیاً: غرور و خودبرتربینی صفتی است که در منابع دینی به‌شدت قبیح شمرده‌ شده است و لزومی ندارد که برای از بین بردن این صفت، دست به دامن "دونادون" که اعتقاد باطلی است، بشویم. ثالثاً: اعتقاد به دونادون نه تنها کمکی به از بین بردن غرور و تکبر نمی‌کند، بلکه ممکن است انسان را به خودبرتربینی سوق دهد؛ زیرا ممکن است انسانی که دارای برخی از ویژگی‌های اخلاقی است بنابر اندیشه دونادون، خود را به‌زعم اینکه او در دُون پیشین اعمال نیکویی انجام داده ولی فلان شخص انجام نداده است، ممتاز از دیگران بداند که خود عین خودبرتربینی می‌شود. بنابراین پیروان و سرسپردگان فرقه اهل حق باید بدانند که صفت خودبرتربینی، قطعاً صفت زشت و قبیحی است که عقل و نقل بر قباحت آن تأکید می‌کند و نمی‌توان این صفت قبیح را با "دونادون" که عقل و نقل آن را مردود می‌داند، از بین برد.    

پی‌نوشت:   
اکبری، سید محمد، گلستان یارسان 1"دونادون"، بی‌جا، 1380، ص 22 و 90