پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب _ وهابیت که دشمنی و عناد آن‌ها با اهل بیت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) مسجل است، تحمل دیدن و شنیدن فضایل اهل بیت (علیهم السلام) را ندارند و از طرفی نمی‌خواهند باور کنند که اهل بیت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) و مخصوصاً حضرت زهرا (سلام الله علیها)، از حاکمیت وقت، چه مقدار مورد ظلم قرار گرفتند، و از آن‌جایی که نسبت به حاکمان وقت تعصب وافری دارند، هیچ‌گونه ذمی را در مورد آنان نمی‌پذیرند.
یک سؤال از وهابیت و پیروان آنان می‌پرسیم و آن این‌که مجازات کسانی‌که به خانه شخصی هجوم بیاورند و ضرب و جرح انجام دهند، چیست؟ مخصوصاً آن‌که آن خانه، خانه وحی و بیت حضرت زهرا و علی (علیهما السلام) باشد. به عبارتی دیگر، کسانی‌که به واسطه ضرب و شتم عصمت کبری، اسباب بیماری و در نهایت شهادت ایشان را فراهم کردند، باید به چه عقوبتی مبتلا شوند؟

برای پاسخ به این سؤال، اگر به چند مقدمه تاریخی و روایی و قرآنی تمسک کنیم، قطعاً به یک پاسخ واحد خواهیم رسید.

1) مقدمه اول این‌که یکی از اتفاقات مسلم و غیر قابل انکار که در بسیاری از منابع اهل سنت آمده است، به آتش کشیدن خانه حضرت زهرا (سلام الله علیها) و در بین در و دیوار قرار گرفتن حضرت و ضربت خوردن ایشان توسط تازیانه و غلاف شمشیر است. موارد یاد شده در حد تواتر در منابع تاریخی اهل‌سنت نقل شده است.[1]
مثلا مسعودی گفته است: «فَوَجهُوا اِلی مَنزلِهِ فَهَجَمُوا عَلَیهِ وَ اَحرَقُوابابَهُ … وَ ضَغَطُوا سَیدَةَ النساءِ بِالبابِ حَتی اَسقَطَت مُحسِنا.[2] پس به خانه علی رو کرده و هجوم بردند، خانه آن حضرت را به آتش کشیدند؛ با در به پهلوی سیده زنان عالم زدند؛ چنان که محسن را سقط نمود.»
مقدمه دوم: یکی دیگر از گزارشات غیر قابل انکار، ابراز ندامت خلیفه اول نسبت به تعرض به خانه وحی است. در منابع متعددی آمده است که ابوبکر نسبت به هجوم به خانه حضرت زهرا (سلام الله علیها) بسیار پشیمان بود.
از عبدالرحمن بن عوف نقل شده است که «دخلت علی ابی‏ بکر اعوده فی مرضه الذی ممات فیه فسلمت و سألته به کیف به ... فو اللَّه ان علمناک الا صالحاً مصلحاً... قال ابوبکر: اما انی لا آملی الا علی ثلاث فعلتهن وددت انی فعلتهن و ثلاث وددت انی سألت رسول اللّه عنهن فاما الثلاث التی فعلتها وددت انی لم اکن فعلتها فوددت انی لم اکن کشفت عن بیت فاطمه و ترکته و لو اغلق علی حرب.[3] در هنگام بیماری ابوبکر همان بیماری که در آن درگذشت به عیادت او رفتم، بر او سلام کردم و احوال او را پرسیدم، ... ابوبکر پاسخ داد: من به‌واسطه سه کار که انجام داده‏‌ام، اندوهناکم و ای کاش این سه کار را انجام نمی‏‌دادم و این سه مطلب را از پیامبر می‏‌پرسیدم. اما آن سه کاری که انجام دادم و ای کاش انجام نمی‏‌دادم: ای کاش حریم خانه فاطمه را نمی‏‌شکستم و به آن حمله نمی‏‌بردم و او را به حال خودش رها می‏‌کردم و لو این‌که به سبب این کار جنگی صورت می‏‌گرفت... »
مقدمه سوم: از موارد قطعی دیگر، غضب و خشم حضرت زهرا نسبت به عاملین و هتاکان به خانه ایشان است.
در بسیاری از منابع مهم اهل سنت آمده است که «فغضبت فاطمة بنت رسول الله فهجرت ابابکر فلم تزل مهاجرة حتی توفیت.[4] فاطمه از ابوبکر ناراحت شد و از وی روی گردان شد این ناراحتی ادامه داشت، تا از دنیا رفت.»
در صحیح بخاری و در كتاب الفرائض، بَاب قَوْلِ النبي لا نُورَثُ ما تَرَكْنَا صَدَقَةٌ آمده است: «فَهَجَرَتْهُ فَاطِمَةُ فلم تُكَلِّمهُ حتي مَاتَت.[5] پس فاطمه از ابوبكر كناره‌گيری كرد وبا وی سخن نگفت، تا از دنيا رفت.»
موضوع عدم رضایت حضرت زهرا (سلام الله علیها) در منابع دیگر نیز آمده است.[6]
مقدمه چهارم: از احادیث متواتر و مشهور در منابع اهل سنت این‌گونه به‌دست می‌آید که ایذاء حضرت زهرا و خشمگین نمودن آن حضرت حرام است، چراکه رسول خدا فرمودند: «فاطمة بضعة منی فمن اغضبها اغضبنی.[7] فاطمه پاره تن من است، هر که او را خشمگین کند، مرا خشمگین کرده است.»
و نیز حضرت رسول فرمودند: «انما فاطمة بضعة منی یؤذینی ما آذاها و ینصبنی ما انصبها.[8] فاطمه پاره تن من است؛ هر کس او را بیازارد، مرا آزرده است و هر کس او را غمگین کند، مرا غمگین کرده است.»
مقدمه پنجم: نص صریح قرآن کریم بر این معنا دلالت دارد که کسانی‌که خدا و رسولش را اذیت کنند، مجازاتشان در دنیا و آخرت لعن الهی و نیز در آخرت عذاب خوار کننده است. خداوند در قرآن می فرماید: «إِنَّ الَّذينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهيناً.[احزاب/57] کسانى‌که خدا و رسولش را آزار مى‌رسانند، قطعاً خدا آنان را در دنیا و آخرت لعنت مى‌کند; در دنیا از رحمت هدایت و در آخرت از مقام قُرب خویش محرومشان مى‌سازد، و براى آنان عذابى خوارکننده آماده کرده است.»

با مقدماتی که از احادیث متعدد و آیه قرآن بیان شد، نتیجه کاملاً واضح است و مجازات هتاکان به حضرت زهرا (سلام الله علیها) معلوم است.

پی‌نوشت:

[1]. المصنف، ابن ابی شیبه، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج7، ص432
انساب الاشراف، بلاذری، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج1، ص586، ح37045
الامامة و السیاسة، ابن قتیبة، مکتبة الحیدری، قم: ج1، ص30
تاریخ طبری، محمد بن جریر طبری، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج2، ص233
المعجم الکبیر، طبرانی،دارالکتب العلمیة، بیروت: ج1، ص62
تاریخ ابوالفداء، ابوالفداء، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج1، ص156
مسند فاطمه، سیوطی، مؤسسة الکتب التهافیة: ص36
سیر اعلام النبلاء، ذهبی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج15، ص578، شرح حال ابن ابی دارم
[2]. اثبات الوصیة، مسعودی، انصاریان، قم: ص153
[3]. المعجم االکبیر، طبرانی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج1، ص62
مجمع الزوائد، هیثمی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ص144
الامامة و السیاسة، ابن قتیبة، مکتبة الحیدری، قم: ج1، ص21
مروج الذهب، مسعودی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج1، ص290
[4]. صحيح بخاري، محمد بن اسماعیل، دار احیاء التراث العربی، بیروت: ص550، ح3093 کتاب فرض الخمس
[5]. صحيح بخاري، محمد بن اسماعیل، دار احیاء التراث العربی، بیروت: ص1191، ح6726، كتاب الفرائض
[6]. السنن الکبری، بیهقی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج6، ص300
المصنف، ابن ابی شیبه، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج3، ص653
[7]. صحيح بخاری، محمد بن اسماعیل بخاری، دار احیاء التراث العربی، بیروت: ص667، كتاب الفضائل باب21، مناقب فاطمه
[8]. مسند احمد، احمد بن حنبل، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج4، ص5
الجامع الصحیح، ترمذی، دارالکتب العلمیة، بیروت ج2، ص319
مستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج3، ص159

نویسنده: محمد یاسر بیانی