پرسش و پاسخ
اولا، جنس و نوع پرچم رسول الله (صلیاللهعلیهوآلهوسلم) پارچه و حریر و ... نیست بلکه برگه‌ای از بهشت است. لذا این سخن اشاره به وجود خارجی آن داشته و ارتباطی با دعوت به حاکمیت الله و... ندارد. ثانیا؛ چنان‌چه بگویند این پرچم اگرچه وجود خارجی دارد اما مراد از آن دعوت به حاکمیت الهی است گفته می‌شود: قبل از نزول این پرچم در جنگ بدر، مگر پیامبر خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلم) مردم را به چیزی غیر از حاکمیت الله دعوت می‌کرد که بعد از نزول آن این کار را انجام دهد؟
زید، فرزند امام سجاد (ع) در نیمه قرنهای اول و دوم هجری می زیست و در برابر هشام بن عبدالملک، حاکم اموی قیام کرد و به شهادت رسید. امامان معصوم و دانشمندان امامیه، زید را به دلیل داشتن دانش، تقوا و شجاعت می‌ستایند و مدعی امامت نمی‌دانند.
مهم ترین مشکل فراروی امام پس از رسیدن به خلافت، انحرافات دینی و بدعت هایی بود که در زمان خلفا به وجود آمده بود. امام در عهدنامه اش به مالک با اشاره به انتخاب افراد صالح، درباره دنیاداری دین داران چنین فرموده است: «همانا این دین در دست بدکاران اسیر گشته بود که با نام دین به هواپرستی پرداخته و دنیای خود را به دست می آوردند.»
سنت عزاداری از زمان عهدعتیق وجود داشته است، هنگامی که هارون مُرد، بنی‌اسرائیل 30 روز برایش عزاداری کردند و زمانی که موسی نیز وفات یافت بنی‌اسرائیل 30 روز عزاداری کردند. بعد از وفات سموئیل نیز این سنت عزاداری را به جا آوردند و این سنت در عهدجدید نیز ادامه داشت و در آن زمان نیز مجلس عزاداری برپا می‌کردند.
اینکه حضرت مسیحی برای گناهان ما کشته شد، باعث شده برخی فکر کنند در مسیحیت آزادی عمل بیشتری برای لذت‌های غیر‌الهی و گناهان وجود دارد، در حالی که انسان‌های دین‌دار یا مطیع اوامر خدا هستند یا شیطان(که امر به گناه می‌دهد)، و از این دو حالت خارج نیست، در ضمن اینکه کتاب‌مقدس مسیحی هیچ گاه آزادی بی‌قید و شزط و جواز گناه را تعلیم نمی‌دهد.
آن گاه که عمر به بهانه کافی بودن قرآن از نوشتن مطلبی از سوی پیامبر جلوگیری کرد، میان افراد در محضر رسول خدا اختلاف شدیدی پدید آمد. این اختلاف بی گمان در رد یا پذیرش گفتار عمر بود؛ زیرا کسانی با نظر او موافق و شمار دیگری با آن مخالف بودند.
شهادت امام حسین (ع) ویژگی هایی دارد که در شهادت دیگر امامان شیعه (ع) نیست. به عنوان مثال: پیامبر اکرم (ص) و امیرمؤمنان (ع) هنگام یادآوری شهادت امام حسین (ع) اشک می ریختند. حتی امام حسن (ع) به برادرش حسین (ع) فرمود: «لا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَاعَبْدِالله »
کلمه «مُصْحَف» در لغت به معنای مجموعه برگه هایی گردآمده میان دو جلد است که امروز «کتاب» خوانده می شود. بنابراین، مصحف فاطمه (س) ، به معنای کتاب فاطمه (س) است. برخی از روایات اهل سنت به چنین کتابی اشاره و راویانی مانند ابی بن کعب وجود کتابی را نزد آن حضرت (ع) تأیید کرده اند.
آیه 33 سوره احزاب به آیه تطهیر معروف است و مقصود از آن، پنج تن آل عبایند.مسلمانان، به پیروی از قرآن، کلمه اهل بیت را درباره خاندان حضرت رسول (ص) به کار برده اند و ازاین رو، اهل بیت به اصطلاحی برای آنان تبدیل شده است و به کارگیری اش در معنای دیگر به قرینه نیاز دارد.
پیامبر (ص)، بارها ائمه پس از خودش را دوازده نفر شمرده است: «لا یَزَالُ الدِّینُ قَائِماً حَتَّی تَقُومَ السَّاعَهُ أَوْ یَکُونَ عَلَیْکُمْ اثْنَا عَشَرَ خَلِیفَهً کُلُّهُمْ مِنْ قُرَیْش.همواره دین تا برپایی قیامت برقرار است و بر شما [آن زمان] دوازده خلیفه حکومت می کنند که همه آنان از قریشند.»
شاید کسانی این آیه را دلیل فضیلت ابوبکر بدانند: (إِلَّا تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذینَ کَفَرُوا ثانِیَ اثْنَیْنِ إِذْ هُما فِی الْغارِ إِذْ یَقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللهَ مَعَنا فَأَنْزَلَ اللهُ سَکینَتَهُ عَلَیْهِ وَ أَیَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْها. . .) که این آیه به دلایلی چنین مطلبی را اثبات نمی‌کند.
هرچند طبق الهیات‌مسیحی قوانین و شریعت عهدقدیم منسوخ شده اما این دلیل بر جواز ارتکاب گناه نیست و پولس مسیحی واقعی را کسی می‌داند که در گناه زندگی نمی‌کنند، کلیسای کاتولیک نیز گناهان را به دو بخش بزرگ (کبیره) و کوچک(صغیره) تقسیم می‌کند.
اضافه شدن عبارت «و عجّل فرجهم یا عجّل اللهمّ فرجهم» به صلوات در زمان پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآلهوسلم) و ائمه اطهار (علیه‌السلام) نیز مرسوم بوده است، به طوری که این عبارت مورد تأیید و تأکید اهل بیت (علیهم‌السلام) هم می‌باشد، با این وجود، اتباع احمدالحسن تنها یک روایت بیاورند که در آن عبارت «الائمه و المهدیین و سلم تسلیماً کثیرا»ً به دستور معصومین (علیهم‌السلام) به آخر صلوات اضافه شده باشد.
این سوال نشان از یک پیش‌فرض اشتباه است و آن اینکه صحت قرآن نیز مانند تورات و انجیل وابسته به کتابت و نسخه برداری و وجود یک نسخه‌ی اصلی است، حال آنکه اعتبار قرآن به صورت سنت شفاهی و سینه به سینه و تواطر آیات اثبات می‌گردد.