پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دکتر جمشید کرشاسب چوکسی (استاد دانشگاه ایندیانای ایالات متحده امریکا و سرپرست برنامه‌های مطالعاتی خاورمیانه در این دانشگاه):

خط عربی، خطی واضح و روشن دانسته و در مقابل، خط فارسی میانه (یا همان خط پهلوی که زرتشتیان، متون خود را با آن می‌نوشتند) خطی پر زحمت و دشوار بود.[1]
       
البته گفتنی است که زرتشتیان، از خود خطی نداشتند. چون در باور زرتشتیان، خط مخلوق اهریمن و ساخته‌ی دیوها بود. به همین خاطر، زرتشتیان در طول تاریخ نسبت به خط دیدگاه مثبتی نداشتند.[2] بعدها زرتشتیان به جهت ملاحظات سیاسی، خواستند خطی از خود داشته باشند و لذا دست به دامان سامی‌ها (آرامیان و یهودیان) شدند. والتر هینتس (Walther Hinz) ایران‌شناس بزرگ آلمانی، می‌نویسد که زرتشتیان، خط دینی خود را (که اوستا را با آنان نوشته‌اند) از یهودیان و آرامی‌ها یاد گرفته‌اند.[3]

پی‌نوشت:

[1]. جمشید گرشاسب چوکسی، ستیز و سازش، ترجمه نادر میرسعیدی، تهران: انتشارات ققنوس، 1381. ص 175.
[2]. شاهنامه (بر اساس چاپ مسکو) تهران: انتشارات موسسه نور، ص 12، بیت 370-373. میترا مهرآبادی، شاهنامه کامل فردوسی به نثر پارسی، نشر روزگار، تهران، ج 1، ص 67-66. مری بویس، زرتشتیان باورها و آداب دینی آنها، ترجمه ع. بهرامی، انتشارات ققنوس، تهران، چاپ دوازدهم ۱۳۹۱، ص 77.
[3]. والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه پرویز رجبی، تهران: نشر ماهی، 1392، ص 409.