پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در حالی سران صوفیه، از صوفیان طبقات نخستین به عنوان شاگردان و ملازمان ائمه اطهار (علیهم‌السلام) نام می‌برند که نه تنها پیرو مذهب تشیع نبوده‌اند، بلکه از پیروان مکتب بنی‌امیه و مخالفین غدیر به شمار می‌رفته‌اند. تا اینکه در قرن هشتم تصوف، وارد حوزه تشیع شد. اما بازهم صوفیان شیعه نیز به‌مانند بزرگان سنی مذهب خود، دست ارادت از مخالفین غدیر نکشیدند. کما اینکه صفی علیشاه با اینکه از خلافت ابوبکر ایراد گرفته است، اما در کتاب خود می‌نویسد: «ما انکار فضیلت ابوبکر (رضی‌الله‌عنه) را نداریم.» (صفی علی‌شاه، اسرارالمعارف و میزان المعرفه، ص 56) درواقع در بسیاری از اشعار و سخنان دیگر اقطاب صوفیه نیز این‌چنین سخنانی به‌وفور مشاهده می‌شود. چنانچه سلطان‌علی گنابادی می‌گوید: «دعوت باطنی و علم لدنی با علی بوده و دعوت ظاهری سلطنت و جهاد با خلفای ثلاثه بوده.» (حجت بلاغی، مقامات العرفا، ص 157) این چنین صوفیه نشان داده‌اند که قائل به مرزبندی مشخصی با مخالفین غدیر نبوده‌اند و برای آنان شأن و منزلت و جایگاهی نیز قائل شده‌اند.

پی‌نوشت:
اصفهانی، محمدحسن (صفی علیشاه)، اسرار المعارف و میزان المعرفه، نشر اقبال، تهران، 1360
بلاغی، حجت علی (حجت علی شاه)، مقامات العرفا، انتشارات مظاهری، تهران، 1371