مباحث روایی
حدیث سِلسِلَةُ الذَّهَب، حدیث قدسی منقول از امام رضا (علیه‌السلام) در باب توحید و شروط آن است. امام این حدیث را هنگام عبور از نیشابور به طرف مرو بیان کرد. سلسله سند حدیث، همگی امامان معصومند تا به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و سرانجام به خداوند می‌رسد؛ این یکی از دلایلی است که حدیث را «سلسلة الذهب» به معنای «زنجیرۀ زرّین» توصیف کرده‌اند.
مودت اهل بیت (علیهم‌السلام) مزد رسالت پیامبر خداست که بر تمامی مسلمانان ادای آن واجب است. ابراز زبانی به تنهایی کفایت نمی‌کند و باید هر مسلمانی با عمل خود، مودتش نسبت به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را اعلام کند. این در حالی است که حب امام حسین (علیه‌السلام) هم‌چون حرارتی در قلب هر انسانی موجود است و مصداق آن به طور خاص، در روز اربعین و در طریق‌الحسین (علیه‌السلام) نمود پیدا می‌کند. هر سال بیستم ماه صفر، علاوه بر شیعیان، اهل سنت و حتی مسیحیان نیز به اجتماع عظیم حسینی در کربلا با پای پیاده ملحق می‌شوند.
معنای ارتداد بعد از رحلت رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) یکی از مسائل مهم ما بین شیعه و اهل‌سنت است. ارتداد در روایات شیعه به معنای عدم پذیرش ولایت امیرالمومنین (علیه‌السلام) می‌باشد در حالی‌که شخص منکر ولایت همچنان مسلمان است و احکام اسلام بر او حمل می‌شود. اما ارتداد در روایات اهل‌سنت به معنای خروج از دین و کفر است.
ابن عساکر نقل می‌کند: «امام صادق روایت کرده که وقتی آیه مباهله نازل گردید، پیامبر اسلام، ابوبکر و فرزندش، عمر بن خطاب و فرزندش، عثمان و فرزندش، علی و فرزندش را به همراه خود برای مباهله آورده بود.» این روایت در منابع دست اول اهل سنت نیامده و راویان آن تضعیف شده‌اند.
یکی از مناقب قطعی و مخصوص به امیرالمومنین (علیه‌السلام)، صدیق بودن ایشان است و در روایات متعددی از منابع اهل تسنن این منقبت ثابت شده است و با اثبات این فضیلت برای حضرت، دروغ بودن لقب صدیق برای ابوبکر نیز محرز می‌شود؛ زیرا که حضرت معتقد به دروغ‌گویی و خیانت ابوبکر بودند؛ پس مسلما نمی‌تواند صدیق باشد.
بر اهل تسنن لازم است كه در انتخابات رياست جمهوری شركت كنند، حتی اگر به آنان اجازه داده نشود که نامزد ریاست جمهوری داشته باشند؛ زیرا که بر اساس عقاید آنان، لازم است که از حاکم جامعه اسلامی اطاعت کنند و فرقی نمی‌کند که عادل یا غیر عادل باشد.
یکی از آیاتی که دلیل بر حقانیت امیرالمومنین (علیه‌السلام) در غدیر است، آیه‌ی ابلاغ است؛ روایات متعددی از اهل تسنن در نزول این آیه در غدیر وجود دارد، که مجموع آنها به درجه صحت می‌رسند و آن روایات بر اهل تسنن حجت می‌شوند.
در کتب روایی اهل سنت، روایتی وجود دارد که شیرخوردن مرد اجنبی را از زن اجنبی اجازه داده و این امر را موجب ایجاد محرمیت دانسته است؛ عایشه و حفصه، این روایت را مبنا قرار داده و رضاع کبیر را باعث محرمیت می‌دانستند، ولى باقی همسران پیامبر، بر خلاف عایشه و حفصه، این قضیه را موردی و مخصوص سالم می‌دانستند.
خبر شهادت امیرالمؤمنین، در کتب اهل سنت به نقل از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با روایات معتبر و توسط راویان مورد وثوق ذکر شده است. امیرالمؤمنین به این مطلب یقین داشتند، و وقتی عیادت کنندگان در هنگام بیماری ایشان، بی‌تابی می‌کردند، با قاطعیت می‌فرمودند: از این مریضی از دنیا نمی‌روم، چون پیامبر به من فرمود که چگونه به شهادت می‌رسم.
در روایت اهل سنت آمده است: هاله خواهر خديجه به حضور پيامبر (صلى الله عليه و آله) اذن ورود خواست و حضرت به ياد اذن گرفتن خديجه افتاد و او را ياد كرد و فرمود: خدايا هاله آمد. سپس عائشه از سر حسادت به از خدیجه به زشتی یاد کرد. پیامبر از سخن عایشه برافروخته شد و به ذکر فضائل و فداکاری‌های خدیجه پرداخت.
یکی از صفات زشتی که در قرآن و روایات آثار منفی و زیان‌باری برای آن بیان شده است، حسادت می‌باشد. نخستین حسد،حسادت قابیل نسبت به برادرش هابیل بود، آن هم به جهت این‌که خداوند قربانی هابیل را پذیرفت ولی قربانی قابیل را نپذیرفت و این موضوع برای قابیل انگیزه‌ای برای کشتن برادرش شد. در آیه دیگری از زشتی این عمل به خدا پناه می‌بریم.
نبی مکرم اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) همواره از حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) تعریف می‌کردند و وی را بر دیگر مادران مومنین برتری می‌دادند و در باب بزرگی ایشان بسیار سخن می‌گفتند. در نتیجه برترین همسر رسول خدا از میان همسران ایشان ، فقط یک نفر است و دیگری هم در کنار وی نیست .
حکم سوگند خوردن انسان به غير خدا چیست؟ آیا می‌توان به غیر خدا سوگند خورد؟ آیا پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و صحابه چنین قسمی خوردند یا نه؟ در منابع معتبر اهل سنت سوگند خوردن به غیر خداوند وجود دارد از پیامبر اکرم و همچنین از صحابه.
اهل بیت (علیهم‌السلام) نخستین مخلوقات هستند که به عنوان انوار یا شبح‌های نور یا سایه‌های نور از نور خداوند آفریده و در اطراف یا پیش‌رو یا جانب راست عرش الهی به تقدیس و تسبیح خداوند مشغول شدند. پیامبر اکرم فرمود: من و علی چهارده هزار سال قبل از آنکه خداوند آدم را بیافریند،در پیشگاه الهی به صورت نوری بودیم. هنگامی که خداوند آدم را خلق کرد، آن نور را به دو جزء تقسیم کرد و در صلب آدم قرار داد. یک جزء آن من بودم و جزء دیگر علی.