ادیان الهی، یاد خدا، عمل به دستورات او، رعایت قوانین و احکام را عامل رسیدن به آرامش برشمرده‌اند. اما برخی از مبلغان مسیحی، با تغییر معنای واژه‌ی «آرامش»، بر خلاف آموزه‌های دینی، ملاک رسیدن به آرامش را چیز دیگری معرفی می‌کنند.

در دین مسیحیت حکمی برای ظالم وجود ندارد، بلکه ظالم به دست قوانین آن کشور سپرده می‌شود! این مساله یک نقص در دین مسیحیت است، زیرا چه بسا قوانین آن کشور براساس ظلم پایه ریزی شده باشد. بخلاف دین اسلام که خودش به صورت مستقل برای ظالم مجازاتی دارد.

کتاب مقدس یهودیان و مسیحیان، در برخوردی دوگانه با لزوم عمل به شریعت، در جایی، شرط عادل شمرده شدن انسان را به انجام تکالیف شرعی می‌داند و در جایی دیگر تصریح می‌کند که هیچ‌کس از اعمال شریعت عادل شمرده نمی‌شود.

کتاب مقدس مسیحیان، پیروان خود را به رعایت احکام شرعی گوناگونی امر کرده است. یکی از این احکام، پرداخت زکات است.

یکی از آموزه‌های کتاب مقدس، روزه گرفتن است. کمیت و کیفیت روزه‌ی مسیحیان در کلیساهای مختلف، کمی با هم متفاوت است. روزه داری مسیحیان از گذشته تا حال نیز دچار تغییراتی شده است.

مبشران مسیحی برای جذب افراد به مسیحیت، به راحتی دستورات کتاب مقدس خود را نادیده گرفته و دین خود را فاقد احکام و شریعت جلوه داده‌اند. در صورتی که اینگونه نیست و طبق تصریح خود کتاب مقدس، عمل کردن به احکام عهد عتیق (تورات)، بر آنها واجب است.