حضور و مشارکت حداکثری مردم در انتخابات سبب ورود نخبگان به حیطه قدرت ، بالارفتن امنیت ملی و در نهایت کارآمدی مسئولان می‌شود .ایران تنها کشور در جهان است که نوع حکومت خود را به رای مردم گذاشته است. همه پرسی تغییر نظام شاهنشاهی به جمهوری اسلامی ایران که در این رویداد تاریخی رأی‌دهندگان با انتخاب نظام جمهوری اسلامی ایران دست رد به سینه سایر نظام‌های دیگر زدند و اراده و خواست خود را در تاریخ ثبت نمودند.
پس از آن انتخابات متعددی در ایران برگزار شده است. از آن جمله می‌توان به انتخابات مجلس خبرگان هر ۴ سال ، انتخابات ریاست جمهوری هر ۴ سال، انتخابات مجلس شورای اسلامی هر ۴ سال ، انتخابات شوراهای اسلامی کشوری هر ۴ سال و همه‌پرسی که برگزاری آن زمان مشخصی ندارد، اشاره کرد. امثال محمود سریع القلم در حالی ایران را کشوری فاقد «گردش قدرت» می‌خواند، آیا نمی‌داند که جمهوری اسلامی ایران حتی قانون اساسی خود را نیز به رأی مردم گذاشته و این در جهان بی‌سابقه است .
در جمهوری اسلامی ایران انتخابات در سطوح مختلف برگزار می‌شود. هم‌اکنون همه‌ی قوه‌ها با رأی مستقیم یا غیرمستقیم مردم تعیین می‌شود.
طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی، قوه‌ی مجریه و مقننه توسط مردم انتخاب می‌شوند و قوه قضائیه توسط رهبر ایران که خود توسط مجلس خبرگان رهبری انتخاب می‌گردد و اعضای مجلس خبرگان نیز توسط مردم انتخاب می‌شوند. سریع القلم که نوشته‌ی او مورد خوشایند دراویش صوفی و ضد انقلاب واقع شده، در یادداشتی ایران و ژاپن را با هم مقایسه کرده و دلیل عقب ماندگی ایران را فضای بسته‌ی سیاسی و کاریزماتیک بودن ایرانیان ذکر می‌کند!
آری اقتصاد ایران در رکود عمیقی فرو رفته است. بخش واقعی یا مولد آن، یعنی صنعت و کشاورزی، بر اثر واردات بی‌رویه و خارج از کنترل که جایگزین تولید داخلی می‌شود، بسیار ضعیف شده است. فساد و غارت منابع ملی وجود دارد و بیکاری و تورم به شدت بالا رفته است. پول ملی در ورطه سقوط قرار گرفته  و منابع مالی کشور به صورت ناکارآمد در فعالیت‌های غیرمولد و انگلی همچون خرید و فروش فلزات گران‌بها، ارز ، مسکن و خودرو قرار گرفته است. اما دلیل همه این ایرادات را نباید در تحریم‌ها جستجوکرد! چنان‌که صنایع دفاعی، موشکی، نانو و حتی پزشکی ما با وجود تحریم‌های شدید و البته خودباوری جوانان این مرز و بوم پیشرفت شگفت‌انگیزی داشته است. آنچه بیش از تحریم به کشور و اقتصاد آن لطمه می‌زند سوءمدیریت مسئولان است. فقدان یک برنامه جامع اقتصادی و عدم باور به شعار «ما می‌توانیم» ازجمله مشکلاتی هستند که در واقع ریشه در دیدگاه و فلسفه اقتصادی رئیس قوه‌ی مجریه و مشاوران وی از جمله محمود سریع القلم دارد.
قیاس ایران و ژاپن قیاس مع الفارق است. می‌توان گفت ژاپن یکی از استان‌های آمریکاست و یا کشوری است که به بچه‌ای حرف گوش کن در مقابل آمریکا بدل شده و حتی حفظ امنیتش را به آمریکا سپرده و هیچگاه تحریم نشده  است.
در مقابل چهل و دو سال است ایران تحت انواع تحریم‌های ظالمانه‌ی سازمان ملل، آمریکا و همپیمانانش قرار دارد و بدلیل موقعیت استراتژیک منطقه‌ای و برخورداری از منابع سرشار نفت همیشه مورد طمع استعمارگران بوده است. هرزمان که ایران تصمیم گرفته دربرابر زیاده خواهی‌های آمریکا بایستد مورد تحریم قرار گرفته؛ تحریم‌های اقتصادی، تجاری، علمی، حقوق‌بشری، نظامی، صنایع موشکی، فناوری هسته‌ای، انرژی، صنعت نفت، خدمات بانکداری، بانک مرکزی، صنایع کشتیرانی، تجارت بین الملل، صنعتی، بیمه، معامله‌ی شرکت‌های خارجی با ایران، فلزات و معادن، برخی محدودیت‌ها در ارسال قطعات تجهیزات و فناوری‌های هایتک، حمل و نقل هوایی، دریایی و معاملات بانکی، سرمایه‌گذاری در صنعت نفت و گاز، اشخاص و شرکت ها وتحریم دارویی و....
کشورمان تحت شدیدترین فشارهای سیاسی فرهنگی اقتصادی و امنیتی قرار دارد و از سوء مدیریت‌های داخلی نیز رنج می‌برد. اما وقتی با این همه فشار خارجی، کاستی‌های داخلی و زیست موزیانه‌ی فرق انحرافی مانند دراویش، از همه کشورهای منطقه بالاتر است؛ یعنی با برخی اصلاحات مدیریتی در داخل و تلاش برای بی‌اثر کردن عوامل بیرونی، کشور قطعاً با سرعتی بسیار بالا، طعم توسعه را هم خواهد چشید.
تحریم های خارجی و اشکالات داخلی قابل رفع هستند و نقش مدیران کشور در این میان بسیار مهم است. در کشور مردم سالار و مسلمانی مثل ایران که با هیچ یک از کشورهای منطقه قابل مقایسه نیست نقش مردم در توسعه بسیار مهم است، چرا که این مردم هستند که با شرکت در انتخابات تصمیم می‌گیرند چه کسانی اداره امور را به دست بگیرند. قطعاً در انتخابات پیش رو مردم با نیم‌نگاهی به تجربه‌ی تلخ ۸ سال گذشته هوشمندانه‌تر انتخاب خواهند کرد.