امام حسین

از جمله مولفههای اصلی مهدویت ناب، اعتقاد به بودن امام مهدی (علیهالسلام) از نسل امام حسین (علیهالسلام) است. این مساله از سوی سلفگراها مورد انتقاد قرار گرفته است. به عنوان مثال ابنتیمیه و پیروان آن این مساله را برنتابیده و آن را به چالش کشاندهاند. مبنای این تفکر روایتی ضعیف است.

در دشمنی وهابیت و داعش با اهل بیت هیچ شکی نیست، این دو فرقه منحوس نه تنها از مخالفان اهل بیت میباشند بلکه از مدافعین سرسخت دشمنان اهل بیت هم میباشند. ابن تيميه که از سران وهابیت میباشد در کتاب خود، يزيد بن معاويه را همشان با ساير خلفای مسلمين قرار میدهد و برای اثبات بیگناهی يزيد در حادثه كربلا، کلمات دور از انصافی بیان میکند

حادثه دلخراش کربلا یک لکه تاریک در تاریخ اسلام است که دل هر انسان آزاده را به درد میآورد. آنچه که این حادثه را تلختر میکند این است کسانی در این نبرد در مقابل امام ایستادند که حضرت را به خوبی میشناختند و میدانستند که او فرزند رسول خدا بود.و زشتتر اینکه برخی از قاتلان صحابه بودند و بارها امام حسین را در کنار پیامبر دیده بودند.

تربت سیدالشهداء (علیه السّلام) به واسطه عزیزی که در آن مدفون است از چنان احترام و جایگاهی برخوردار است که رعایت نکردن آن، عواقب دردناکی برای مرتکب آن خواهد داشت. روایات اهلبیت (علیهم السّلام) در منابع شیعی در این باب فراوان است. همچنین از کتابهای اهلسنت و مورد قبول وهّابیت نیز روایات صحیحالسند در اینباره فراوان است.

از شاخصههای فرقهی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، ابنتیمیه حرّانی به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانتآمیز نسبت به اهلبیت و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظز مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. او و پیروانش در موضوع عزاداری سیدالشهداء نیز تعبیرات زشت و زنندهای به کار بردهاند.

با وجود دلایل و اسناد فراوان در کتابهای اهلسنت و وهّابیت مبنی بر دستور یزید بن معاویه در به شهادت رساندن امام حسین (علیه السّلام) امّا میبینیم وهّابیت همچون همشیه به متهم نمودن دیگران پرداخته و در شبههای مضحک، شیعیان را مسبب شهادت امام حسین دانسته و کوشیدهاند دامن بزرگان خود را از این لکّهی ننگ تاریخی پاک کنند.

با وجود دلایل و اسناد فراوان در کتابهای اهلسنت و وهّابیت مبنی بر دستور یزید بن معاویه در به شهادت رساندن امام حسین (علیه السّلام) امّا میبینیم وهّابیت همچون همشیه به متهم نمودن دیگران پرداخته و در شبههای مضحک، شیعیان را مسبب شهادت امام حسین دانسته و کوشیدهاند دامن بزرگان خود را از این لکّهی ننگ تاریخی پاک کنند.

یکی از شبهاتی که پیروان وهابیت در مبحث عزاداری به شیعه وارد میکنند شبهه قرآن خواندن سر بریده امام حسین (علیه السّلام) بر فراز نیزه است که است مسئله برای آنان قابل هضم نمیباشد و غالبا با تمسخر و استهزاء آنان مواجه میگردد. این در حالی است که این مسئله یکی از مسلّمات تاریخی بین شیعه و اهلسنت میباشد.

یکی از شبهاتی که پیروان وهابیت در مبحث عزاداری به شیعه وارد میکنند شبهه قرآن خواندن سر بریده امام حسین (علیه السّلام) بر فراز نیزه است که است مسئله برای آنان قابل هضم نمیباشد و غالبا با تمسخر و استهزاء آنان مواجه میگردد. این در حالی است که این مسئله یکی از مسلّمات تاریخی بین شیعه و اهلسنت میباشد.

یکی از شبهات وهابیت در موضوع شهادت امام حسین (علیه السّلام) انکار اتفاقاتی است که پس از شهادت آن حضرت در عالم کون و مکان روی داده است؛ ابن تیمیه حرّانی، سرکردهی وهابیت که چشم دیدن هیچ فضیلتی از اهل بیت (علیهم السّلام) را ندارد، در اینباره میگوید: «به خوبی روشن است که اینها جز مزخرفات چیزی نیست.»

در مرام سلفیت و وهابیت پر است از تناقضات تاریخی. در جایی از تاریخ عزیز ترین افراد نزد رسول خدا خارجی و مهدور الدم می شوند و نبرد با آنان مباح می گردد ولی در جایی دیگر کسانی که علیه خلیفه و جانشین رسول خدا قیام می کنند تبرئه می شوند و عملشان توجیه می شود. چگونه این تناقضات حل خواهد شد؟

یکی از شبهاتی که پیروان وهابیت به شیعه وارد میکنند این شبهه میباشد که آنان همواره شیعیان را به خاطر عزاداریهای همهساله و به راهانداختن دستهها و موکبهای عزاداری مورد نکوهش قرار داده و میپرسند: سیدنا حسین ـ رضی الله عنه ـ کشته شد و به بهشت رفت، چرا شما شیعیان همهساله این مراسم را تجدید و تکرار میکنید؟

خاندان بنی امیه و از جمله معاویه بعد از فتح مکه توسط مسلمانان، در ظاهر اسلام اختیار کردند اما هیچ گاه اسلام آنان قلبی نبود بلکه سراسر وجودشان کینه و حقد نسبت به پیامبر و دین اسلام بود و در هر فرصتی سعی میکردند تا ضربه بزنند اما با وجود پیامبر این امر میسر نشد تا اینکه پیامبر رحلت کرد و بعد از آن بود که راه برای تاخت و تاز این شجره ملعونه از نظر قرآن باز شد

وهابیان معقتدند که عزاداری بدعت است. این در حالی است که احمد بن حنبل در کتاب مسند، حدیثی را نقل کرده که عایشه در عزای پیامبر گرامی اسلام گریه و زاری کرد و حتی به صورت خود زد. روایت به این صورت است: «وقتی رسول خدا از دنیا رفتند، سر ایشان را روی بالشتی گذاشتم. بلند شدم و به همراه زنان به سر و صورت و سینه خود میزدم.»