یکی از امور مشروعی که سیره مسلمانان بوده و از صدر اسلام تاکنون بدان پایبند بوده‌اند مساله توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) و اولیاء الهی است؛ همواره مشاهده می‌شود که مردم در کنار قبر پیامبر و یا اهل‌بیت ایشان جمع شده و به این ذوات مقدسه متوسل می‌شوند و با واسطه قرار دادن ایشان حاجاتشان را از خداوند مطالبه می‌‌کنند.

وهابیت تکفیری در تعریف عبادت، نیت ربوبیت و الوهیت (عبادیت) را شرط می‌دانند، لذا سجده برای غیر خداوند متعال را شرک می‌دانند در حالی‌که در تعریف عبادت، نیت ربوبیت و الوهیت دخیل است و هر سجده‌ای شرک نیست، چنان‌چه ملائکه بر حضرت آدم (علیه‌السلام) و پدر و مادر و برادران حضرت یوسف (علیه‌السلام) بر او سجده کردند.

وهابیت خطاب غیر خداوند با لفظ «یا» را شرک می‌داند؛ باید گفت: هر خطابی با الفاظ ندا شرک نیست؛ بلکه به نیت ندا کننده بستگی دارد؛ اگر ندا کننده، او را مستقل در برآوردن حاجت نداند، شرک نیست؛ معنی سخن وهابیت این است که خدا قدرت ندارد، و نمی‌تواند به کسی اجازه واسطه شدن بدهد؛ با این فکر، قدرت خدا را انکار کرده و مطابق عقیده یهود می‌شود.

یکی از بدعت‌های وهابی‌ها این است که اعمال مستحبی و مباح مسلمانان، هم‌چون استغاثه، توسل، طلب شفاعت و ... را شرک و بدعت می‌دانند، و افکار و رفتار مشرکین را بر اعمال مسلمانان تطبیق می‌‌دهند و آن‌ها هم‌چون خوارج، آیاتی را که در حق مشرکین نازل شده را حمل بر مسلمان می‌کنند.

ادله فراوانی بر جواز طلب شفاعت از اموات دلالت می‌کند، از جمله، روایت مالک الدار که در مصادر محدثین اهل سنت نقل شده و بسیاری از حدیث شناسان معروف سنی مذهب، بر صحت آن اذعان کرده‌اند؛ از همین‌رو روایت مذکور، دلیلی مناسب در جهت احتجاج با وهابیت محسوب می‌شود.

سلف و صحابه در حال حیات و ممات به پیامبر (ص) متوسل می‌شدند و مشکلاتشان را با توسل به حضرت حل می‌کردند. چنانچه مردی که غده‌ای در شکمش بود، بعد از رحلت پیامبر (ص) به حضرت متوسل شد، و خوب شد. او گفت: بارالها به حق پیامبرت، به من رحم کن و این بیماری را از من بر طرف کن. وقتی دعا و توسل او پایان یافت، دیگر اثری از آن غده نبود.