«ميزان بهائي بودن و نبودن اين است که هر کس در امور سياسيه مداخله کند و خارج از وظيفه خويش حرفي زند و يا حرکتي نمايد همين برهان کافي است که بهائي نيست. دليل ديگر نميخواهد»

عبدالبها در سفرتبليغي که به اروپا و امريکا انجام داد در مجامع ، كليساها وكنائس مختلف به سخنراني پرداخته و به عنوان مبين آثار بهاءالله اصولي را در ۱۲ سرفصل به عنوان تعاليم بهائيت معرفي کرد و مدعی شد که این تعالیم بدیع بکر و منبعث از آورده های بهاءالله است اما به وضوح روشن است :ه برخي از اين تعاليم ريشه در انديشه هاي بهاءالله نداشته و حتي در مواردي مثل تساوي حقوق زن و مرد مخالف تفكر بهاءالله بوده است

در مکاتیب (ج 3 ص 104) عبدالبهاء گوید: از جمله تعالیم بهاءالله تعصب دینی و تعصب جنسی و تعصب سیاسی و تعصب اقتصادی و تعصب وطنی ...اگر این تعصب و عداوت از جهت دین است دین باید سبب الفت گردد و الا ثمری ندارد...
پس به موجب این تعالیم جدید لازمست که:
1 - مردم نباید بدین که انتخاب کرده‏ اند علاقه نشان داده، و با ادیان مخالف و باطل مخالفت نشان ندهند.
2 - مردم نباید نسبت به وطنی که سکنی دارند علاقه شدید پیدا کنند.
3 - یک ملت نباید پابند سیاست معینی باشد.

بهائیان دم از صلح جهانی زده و به عقائد دیگر ادیان احترام می گذارند.انسان اگر حقيقتا مرام و مسلكي داشته باشد: قهرا با مخالفين آن مرام مخالف بوده، و با مزاحمين و معارضين مبارزه خواهد كرد.