بر اساس منابع روایی و دینی اوقاتی که به حضرت امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) اختصاص دارد، هشت زمان است؛ مرحوم محدث نوری در کتاب «النجم الثاقب فی أحوال الإمام الحجّة الغائب» این اوقات را این‌گونه نام برده است: «اول: شب قدر، هر سه ‏شب؛ دوم: روز جمعه؛ سوم: روز عاشورا؛ چهارم: از وقت زرد شدن آفتاب ‏تا غروب آن در هر روز؛ پنجم: عصر دوشنبه؛ ششم: عصر پنجشنبه؛ هفتم: شب و روز نيمه شعبان؛ هشتم: روز نوروز.»[1]
ایشان مستندات خود را در مورد هر مورد بیان می‌دارند که مختصر آن چنین است:
دلایل اختصاص شب‌های قدر به امام زمان:
ایشان با استناد به آیه 5 سوره دخان و روایاتی از ائمه که در تفسیر قمی بیان شده، هم‌چنین آیات اولیه سوره قدر و روایاتی از کتاب بصائر الدرجات در این مورد استدلال می‌کنند.[2]
دلایل اختصاص روز جمعه به امام زمان:
به دلایلی ازجمله میلاد ایشان در این روز، و انتظار ظهورشان در روز جمعه که در روایات آمده، و نیز جمعه از اسامی حضرت بوده که از آیه 86 سوره هود هم استفاده می‌شود.[3]
دلایل اختصاص روز عاشورا به امام زمان:
روزمشرف شدن امام زمان به لقب «قائم» که در روایتی بیان شده است، و علت نام‌گذاری به این لقب هم، منتقم بودن ایشان برای فاجعه عاشورا است، و نیز در روایاتی ظهور را در روز عاشورا دانسته‌اند. از تفسیر آیات 33 اسراء و 39 حج نیز برای اتفاق روز عاشورا و نصرت امام زمان است و در روایت شعار یاران امام «یالثارات الحسین» بیان شده است.[4]
دلیل اختصاص وقت زرد شدن آفتاب ‏تا غروب آن در هر روز به امام زمان:
محدث نوری این مورد را با استفاده از تقسیم ساعات روز برای ائمه توسط علما و ذکر چند دعا در این ساعات بیان کرده‌اند.[5]
دلیل اختصاص عصر دوشنبه و عصر پنجشنبه به امام زمان:
این ایام در زمان پیامبر و معصومین هم، ساعت عرضه اعمال بندگان به معصومین بود که از آیه 105 سوره توبه و از عبارت «وَرَسُوله» و «وَالْمُؤمِنُون» در آیه این تفسیر صورت گرفته است و روایاتی از تفسیر قمی و کتاب‌های حدیثی در این زمینه بیان شده است.[6]
دلیل اختصاص شب و روز نيمه شعبان به امام زمان، که این روز، روز میلاد موفور السرور امام زمان است.
و دلیل اختصاص روز نوروز به امام زمان:
در این‌باره نیز ایشان روایت معلی بن خنیس در مورد نوروز را بیان می‌کند: «روز نوروز، همان روز است که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در غدیرخم برای امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بیعت گرفت و مسلمانان به ولایت وی اقرار کردند. خوشا به حال آنان که به این بیعت، استوار ماندند و وای بر آنان که آن را شکستند، و این، همان روزی است که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) علی (علیه‌السلام) را به منطقه جنّیان روانه ساخت و از آنان عهد و پیمان گرفت، و همان روز است که علی (علیه‌السلام) بر نهروانیان پیروز شد و ذوالثدیه (صاحب پستان) را به قتل رساند، و همان روز است که قائم ما و صاحبان حکومت، ظهور می‌کنند و خداوند، او را بر دجّالْ پیروز می‌گرداند و دجّال را در زباله‌دان کوفه به دار می‌آویزد. ما در هر نوروز، امید فرج داریم؛ چرا که نوروز، از ایّام ماست که پارسیان آن را پاس داشتند و شما آن را تباه کردید. ...»[7]

پی‌نوشت:

[1]. النجم الثاقب فی أحوال الإمام الحجّة الغائب، محدث نوری، ص510 - 544.
[2]. همان، ص510 - 515.
[3]. همان، ص515 - 522.
[4]. همان، ص523 - 528.
[5]. همان، ص529 - 533.
[6]. همان، ص533 - 538.
[7]. همان، ص542.