مباحث روایی
بخاری و مسلم در حق اهلبیت خصوصا امیرمؤمنان اهانتهای زیادی کرده که از جمله آنها این است که میگویند: امیرمؤمنان و حضرت زهرا برای نماز برنمیخواستند و نماز آنها قضا میشد و پیامبر اکرم درب خانه آنها را میزد و آنها را از خواب، بیدار مینمود تا اینکه روزی امیرمؤمنان به این کار پیامبر اکرم اعتراض نمود.
با کمال تأسف بخاری در دو جا از کتاب خود با نقل ماجرای دروغ و ساختگی، موجبات تنقیص مقام حضرت زهرا را فراهم ساخته از باب نمونه میگوید: «پیامبر را بر فراز منبر دیدم که میفرمود: فاطمه از من است و من میترسم در دینش دچار فتنه گردد...، به خدا سوگند بدانید که دختر رسول خدا و دختر دشمن خدا در یک خانه جمع نمیگردد.»
نماز تراویح یا همان نمازهای نافلهای که در شبهای ماه مبارک رمضان خوانده میشود، از مستحباتی است که همه مذاهب اسلامی (جعفری، حنفی، مالکی، شافعی، حنبلی) به آن معتقدند. هر چند در جماعت و فرادا خواندن، تعداد رکعات و وقت خواندن نماز تراویح، بین شیعه و سنی اختلافاتی وجود دارد. شیعه به جماعت خواندن نماز تراویح را بدعت میداند.
اقتدای پیروان مذاهب به یکدیگر در نماز، یکی از بهترین و بارزترین جلوههای وحدت و تمسک به ریسمان الهی است. شیعه با وجود اینکه یکی از شروط امام جماعت را اعتقاد به ائمه اثنی عشر میداند، اما بهخاطر وحدت اسلامی، فتوا به جواز اقتدا به اهل سنت میدهد. سزاوار است که دیگر مذاهب اسلامی نیز از وحدت عملی غافل نشوند.
شیعه به پیروی از سنت پیامبر اکرم و ائمه اطهار (صلوات الله علیهم اجمعین)، سجده بر زمین را افضل میداند، از همینرو برای درک این فضیلت، مهری از خاک تهیه کرده است و در مساجد و منازل قرار میدهد، تا این فضیلت را درک کند و چون منازل و مساجد، عموما با فرش پوشیده است، شیعیان از تکه سنگ یا خاکی (مهر) برای سجده استفاده میکنند.
با وجود آنکه بخاری و مسلم، از نواصب [دشمنان اهلبیت] همچون حریز بن عثمان حمصی، عمران بن حطّان، عمر بن سعد (قاتل امام حسین) و برخی از شرابخواران روایت نقل کردهاند، امّا با مروری اجمالی بر روایات بخاری و مسلم، بهخوبی مشهود است که آندو از اهلبیت بسیار اندک روایت نقل کردهاند، به حدّی که اصلا قابل ذکر نمیباشد.
برخی از راویان صحاح ستّه خصوصاً راویان کتاب صحیح بخاری و صحیح مسلم شرابخوارانی بودهاند، که برخی از آنها حتی در حال شرابخواری نقل روایت نمودهاند، که از جمله آنها «وکیع بن جرّاح» است که از مشهورترین راویان «صحاح ستّه» است؛ مزّی در تهذیب الکمال درباره او میگوید: «همه صاحبان صحاح ستّه از او روایت نقل کردهاند.»
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در نماز، قبض انجام نمیداد و در روایاتی که در رابطه با نماز حضرت آمده است، به هیچ وجه، مسئله قبض در نماز مطرح نشده است. زیرا اگر دست بسته نماز خواندن جزء افعال پیامبر میبود، باید در گزارشی که اصحاب از توصیف کامل نماز پیامبر دادهاند، میآمد، اما میبینیم هیچ اشارهای به این موضوع نشده است.
علمای اهلسنت به طور خاص برای کتاب موسوم به صحیح بخاری و صحیح مسلم اعتبار ویژهای قائلند که از آن جمله فضایل این است که میگویند: «کتاب صحیح بخاری و صحیح مسلم صحیحترین کتاب پس از قرآن کریم است.» همچنین میگویند: «هر راوی که در کتاب صحیح بخاری و صحیح مسلم، از او روایت نقل شود، از پل وثوق و اعتبار عبور کرده است.»
شیعه به پیروی از روایات نبوی (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت عصمت و طهارت، نمازهای یومیه (ظهر و عصر و مغرب و عشاء) را به صورت جمع اقامه میکند. زیرا وقت این نمازها به صورت مشترک است و در هر حالی (سفر، حضر، مرض، مطر و...) هیچ معذوری ندارد و روایات زیادی از منابع شیعه و سنی، در جواز جمع بین صلاتین وارد شده است.
از تتبع روایات تاریخی به دست میآید که «حی علی خیر العمل» جزء اذان بوده و پیامبر اکرم (ص) آن را به بلال آموزش داد، ولی در عصر خلیفه دوم از آن منع شده است. امام باقر (ع) در این زمینه میفرماید: این جمله در زمان پیامبر اکرم (ص) و ابوبکر و اوایل خلافت عمر گفته میشد، تا اینکه عمر دستور داد، این جمله از اذان و اقامه حذف بشود.
حسن بن مسلم میگوید: «مردی از طاووس یمانی پرسید که از چه زمانی «الصلاه خیر من النوم» گفته شده است؟ او در جواب گفت: این جمله را کسی در زمان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در اذان نمیگفت، ولی بلال پس از وفات رسول الله و در زمان ابوبکر آن را از شخص غیر مؤذنی شنید و آن را از او گرفت و در اذان گفت.»
از ابوایوب سؤال کردند با توجه فضيلتهایت سؤالى از تو داريم و آن اين است كه علت حضور تو در ركاب على (عليه السّلام) چه بوده است؟ ابوايوب گفت: شنیدم از رسول خدا که به عمار گفت: اى عمار هر گاه على را ديدى كه به راهى میرود و تمامى مردم به راهى ديگر، تو راه على را بگير وانتخاب کن زيرا على تو را از راه هدايت خارج نمیکند.
یکی از آیاتی که در وصف و منقبت حضرت علی(علیه السلام) نازل شده است، آیه 56 سوره مبارکه مائده است. سیاق آیه به خوبی میفهماند که مقصود از کلمه "الذین آمنوا" در این آیه همان است که در آیه قبل بوده است. بنابراین همانگونه که مقصود از الذین در آیه قبلی حضرت علی(علیه السلام) بود، در این آیه هم مراد، امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) است.