عصمت امام، به عنوان مساله‌ای پر اهمیت از دیرباز مورد توجه بوده است. از این‌روی عقل بر آن، مهر صحت نهاده و نبودن امام معصوم را در میان انسان‌ها منجر به تسلسل می‌داند. چرا که هیچ‌گونه امری هم‌چون عدالت نفسانی و... تا زمانی که در پرتو تایید الهی قرار نگیرید (یعنی عصمت)، جواز خطا را در کسی زائل نمی‌کند.

عصمت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در امور دنیوی مبتنی بر دلایل عقلی و نقلی است. از آنجا که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) با حقیقت موجودات در ارتباط است، در این صورت دچار خطا نمی‌شود. اشتباه زمانی که با تصویرهای ذهنی به دنبال کشف حقیقت بود. این مساله در آیات قرآن نیز تاکید شده است.

بخشی از آیات قرآن کریم دربردارنده ویژگی‌های پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. آیه 42 سوره توبه نیز از این امر مستثنی نبوده و به اذن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای عدم ورود منافقین به جنگ تبوک پرداخته است. برخی با بهانه‌جویی در صدد تنقیص پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با توجه به این آیه هستند که صحیح نیست.

آیه اولی‌الامر یکی از آیاتی است که در راستای اثبات ولایت امام علی (علیه‌السلام) استفاده می‌شود. این آیه دلالت بر لزوم اطاعت مطلق از اولی‌الامر دارد که از این‌روی باید، ایشان معصوم باشد؛ چرا که در غیر این‌صورت قبح عقلی لازم می‌آید و تنها شخصی که پس از پیامبر معصوم بود، امام علی (علیه‌السلام) است.

سلفیه شیعه را متهم به غلو می‌کنند. آنان می‌گویند چون شیعه قائل به عصمت ائمه است، غالی است. این در حالی است که اگر اعتقاد به عصمت غیر پیامبر، غلو باشد، سلفیه نیز غالی هستند، چون قائل به عصمت جمعی صحابه هستند.

آیه سی و سوم از سوره احزاب بر پاکی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) دلالت دارد. اما سوال این است که مصداق اهل‌بیت در این آیه چه کسانی هستند؟ آلوسی معتقد است که اهل‌بیت افزون بر حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله)، علی (علیه‌السلام)، فاطمه زهرا (علیهاالسلام)، حسنین (علیهماالسلام)، شامل دیگران نیز می‌شود. دلیل وی سیاق آیات است که با روایات معتبر مخالف سیاق، رد می‌شود.