پیروان فرقه اهل حق تفاوت انسان‌ها در خلقت را دلیل بر"دُونادون" می‌دانند و معتقد هستند که چون‌که استعداد انسان‌ها، رنگ انسان‌ها، نژاد انسان‌ها، مکان تولد انسان‌ها و.. متفاوت است، و از طرفی خداوند در قرآن کریم بر خلقت انسان‌ها به‌صورت مساوی تأکید کرده است، پس برای درک صحیح از تفاوت انسان‌ها باید قائل به دونادون شد.

از جمله فرق‌هایی که سرسپردگان آیین یاری برای دونادون و تناسخ بیان می‌کنند این است که معتقدان به تناسخ، باور به بهشت و دوزخ ندارند درحالی‌که معتقدان به دونادون بهشت و دوزخ راحتمی می‌دانند. اما با بررسی برخی از منابع مطالعاتی اهل حق که توسط نواندیشان این فرقه، به‌دست می‌آید که این گروه از اهل حق، معاد را به‌صورت کلی منکر می‌شوند.

پیروان فرقه اهل حق برای اندیشه و اعتقاد به دونادون نتایجی بیان می‌کنند و آنها را برای جامعه بشریت سودمند می‌دانند. پیروان آیین یاری "زوال خودبزرگ‌بینی و خودخواهی" را ازجمله نتایج ایمان به دونادون می‌دانند و می‌گویند: "خودبزرگ‌بینی و خودخواهی یکی از عوامل مهم نابکاری و مانع عمده و بازدارنده درراه تکامل است.

یکی از عوامل فکری، که باعث شده است اهل حق به اندیشه "دونادون"روی آورد، توجیهی برای فلسفه خلقت کودکان بیمار و معلول است. پیروان آیین یاری می‌گویند: عدل الهی با دونادون قابل تحقق است زیراکسانی که از ابتدای تولد ناقص‌الخلقه به دنیا می‌آیند و مدت عمر خود را در رنج و عذاب به سر می‌برند، به خاطر اعمال پیشین است زیرا خداوند عادل است و بدون دلیل کسی را عذاب نمی‌کند.

پیروان آیین یارسان می‌گویند که هر روحی باید درزمانی محدود پنجاه هزار سال سیری را برای تکامل خود که گردش در هزار و یک جسم است، طی کرد و حال آنکه منبع سخن آنها کلام‌های دفتری اهل حق است که برخی از آنها توسط افراد مجهول الحال نوشته شده است.

پیروان و سرسپردگان فرقه اهل حق، حکمت اصلی دونادون را "سیر تکامل بشر در گردش‌های متوالی روح" می‌دانند. نورعلی الهی ازجمله سرسپردگان آیین حقیقت است که با انکار لفظ تناسخ، اصرار بر "سیر تکامل بشر" از طریق دونادون دارد قبل از مرگش می‌گوید: دون بعدی او گنجشک است و دیگر در قالب بشر باز نمی‌گردد.