عزاداری برای امام حسین(ع) بزرگداشت شعائر الهی است

  • 1399/05/30 - 20:08
خداوند می‌فرماید: «هرکس شعائر الهی را بزرگ دارد، این کار نشانه‌ی تقوای دل‌های آن‌ها است.» شاه ولی‌الله دهلوی می‌نویسد: «بزرگ‌ترین شعائر و نشانه‌های الهی چند چیز است: محبت قرآن و پیامبر و کعبه و بلکه هر چیزی که به خدا منتسب باشد، حتی اولیاء خدا.» پس باید مسلمانان و موحدان عزاداری را که یاد خدا را زنده می‌کند، جزء شعائر الهی بدانند و آن را حفظ کنند.

تعظیم و بزرگداشت شعائر الهی یکی از دستورات اساسی دین اسلام است، چنان‌چه خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَمَنْ یُعَظِّمَ شعائِرَ اللّه فَإنَّها مِن تَقْوی القلوب.[حج/32] هرکس شعائر الهی را بزرگ دارد، این کار نشانه‌ی تقوای دل‌های آن‌ها است.» لذا شعائر در لغت به معنای علامت، ندا و ... آمده است و نیز از شعیره به معنای شاخص و علامت و اعلام حج و اعمال آن نیز آمده است.[1] از طرف دیگر در مصداق شعائر اختلاف است، چرا که برخی گفته‌اند که مراد قربانی است که علامت‌گذاری شده؛ بعضی گفته‌اند شامل تمام مناسک و اعمال حج است؛ عده‌ای گفته‌اند موضع و جایگاه اعمال و عبادات حج است و جمع کثیری گفته‌اند به معنای نشانه‌های دین و طاعت خداوند بزرگ است.[2] که البته در روایات فریقین از نظر عمومیت لفظ و معنای لغوی، قول چهارم مراد است و بر آن دلالت دارد، در نتیجه میان علامات الهی و تقوای قلوب رابطه‌ی خاصی وجود دارد که علمای فریقین (شیعه و سنی) به عمومیت و شمول شعائر اشاره کرده‌اند، از جمله:
صاحب جان هندی حنفی، یکی از علمای اهل سنت در کتاب خود می‌نویسد: «شعائر جمع شعیر به معنای علامت است و هر چه که از دیدن آن، خدا به یاد آید، شعائر خداست و شعائر الله اختصاص به صفا و مروه ندارد.»[3]
شاه ولی‌الله دهلوی در کتاب خود می‌نویسد: «بزرگ‌ترین شعائر و نشانه‌های الهی چند چیز است: محبت قرآن و پیامبر و کعبه و بلکه هر چیزی که به خدا منتسب باشد، حتی اولیاء خدا.»[4]
ملا احمد نراقی در کتاب خود می‌نویسد: «... اگر تعظیم همه‌ی شعائر الهی واجب نباشد، لااقل استحباب و رحجان دارد، زیرا شعائر منسوب به خداوند بزرگ است.»[5]
علامه طباطبایی در کتاب خود می‌نویسد: «شعائر عبارت است از نشانه‌هایی که انسان را به سوی خدا راهنمایی می‌کند... بنابراین هر نشانه‌ای که انسان را به یاد خدا بیندازد، تعظیم آن موجب تقوای الهی می‌گردد و تمام نشانه‌ها را در بر می‌گیرد.»[6]
در نتیجه به‌طور عموم می‌توان استفاده کرد که هر زمان یا هر مکان، فعل یا عملی که یاد خدا و زمینه‌ی تقوا و رشد معنوی و روحی را فراهم آورد و در چارچوب دستورات و قوانین اسلام قرار بگیرد، جزء شعائر الهی به‌شمار می‌آید. لذا عزاداری برای امام حسین (علیه‌السلام) که جان خود را برای اعتلای کلمه توحید و زنده نگه‌داشتن دین پیامبر اسلام فدا کرد، از بارزترین نشانه‌های شعائر الهی است، و کسانی‌که می‌گویند این اعمال خرافی و ... است، چگونه عزاداری کسانی‌که در راه رضای خدا و گسترش دینش، شهید شده و جانبازی کردند و اهل بیت مظلوم پیامبر را مصداق شعائر الهی نمی‌دانند؟ آیا یادآوری ارزش‌های دینی در واقعه عاشورا، از جمله: ایثار، اخلاص، ایستادگی در برابر ظلم، سخن حق و ... در دل عزاداران که به سوی خداوند متعال رهنمون می‌شوند، غیر از شعائر الهی است؟ پس باید مسلمانان و موحدان این قبیل عزاداری را جزء شعائر الهی بدانند و آن را حفظ کنند.

پی‌نوشت:

[1]. مصباح المنیر، فیومی، دار الهجره، قم، ایران، ص315.
اساس البلاغه، زمخشری، دار صادر، بیروت، لبنان، ص236.
[2]. عوائد الایام، نراقی، انتشارات بصیرتی، تهران، ایران، ص31.
[3]. اصول الاربعه فی تردید الوهابیه، صاحب جان هندی حنفی، دار الشفقه، استانبول، ترکیه، ص30.
[4]. حجه البالغه، شاه ولی الله دهلوی، دار الکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ص69.
[5]. عوائد الایام، نراقی، مرکز الابحاث الدراسات الاسلامیه، قم، ایران، عائده 2، ص31.
[6]. تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، موسسه الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان، ذیل آیه 165 سوره بقره، ج1 ص414.

تولیدی

افزودن نظر جدید

CAPTCHA
لطفا به این سوال امنیتی پاسخ دهید.
Fill in the blank.