عزاداری برای امام حسین(ع) بزرگداشت شعائر الهی است
تعظیم و بزرگداشت شعائر الهی یکی از دستورات اساسی دین اسلام است، چنانچه خداوند در قرآن میفرماید: «وَمَنْ یُعَظِّمَ شعائِرَ اللّه فَإنَّها مِن تَقْوی القلوب.[حج/32] هرکس شعائر الهی را بزرگ دارد، این کار نشانهی تقوای دلهای آنها است.» لذا شعائر در لغت به معنای علامت، ندا و ... آمده است و نیز از شعیره به معنای شاخص و علامت و اعلام حج و اعمال آن نیز آمده است.[1] از طرف دیگر در مصداق شعائر اختلاف است، چرا که برخی گفتهاند که مراد قربانی است که علامتگذاری شده؛ بعضی گفتهاند شامل تمام مناسک و اعمال حج است؛ عدهای گفتهاند موضع و جایگاه اعمال و عبادات حج است و جمع کثیری گفتهاند به معنای نشانههای دین و طاعت خداوند بزرگ است.[2] که البته در روایات فریقین از نظر عمومیت لفظ و معنای لغوی، قول چهارم مراد است و بر آن دلالت دارد، در نتیجه میان علامات الهی و تقوای قلوب رابطهی خاصی وجود دارد که علمای فریقین (شیعه و سنی) به عمومیت و شمول شعائر اشاره کردهاند، از جمله:
صاحب جان هندی حنفی، یکی از علمای اهل سنت در کتاب خود مینویسد: «شعائر جمع شعیر به معنای علامت است و هر چه که از دیدن آن، خدا به یاد آید، شعائر خداست و شعائر الله اختصاص به صفا و مروه ندارد.»[3]
شاه ولیالله دهلوی در کتاب خود مینویسد: «بزرگترین شعائر و نشانههای الهی چند چیز است: محبت قرآن و پیامبر و کعبه و بلکه هر چیزی که به خدا منتسب باشد، حتی اولیاء خدا.»[4]
ملا احمد نراقی در کتاب خود مینویسد: «... اگر تعظیم همهی شعائر الهی واجب نباشد، لااقل استحباب و رحجان دارد، زیرا شعائر منسوب به خداوند بزرگ است.»[5]
علامه طباطبایی در کتاب خود مینویسد: «شعائر عبارت است از نشانههایی که انسان را به سوی خدا راهنمایی میکند... بنابراین هر نشانهای که انسان را به یاد خدا بیندازد، تعظیم آن موجب تقوای الهی میگردد و تمام نشانهها را در بر میگیرد.»[6]
در نتیجه بهطور عموم میتوان استفاده کرد که هر زمان یا هر مکان، فعل یا عملی که یاد خدا و زمینهی تقوا و رشد معنوی و روحی را فراهم آورد و در چارچوب دستورات و قوانین اسلام قرار بگیرد، جزء شعائر الهی بهشمار میآید. لذا عزاداری برای امام حسین (علیهالسلام) که جان خود را برای اعتلای کلمه توحید و زنده نگهداشتن دین پیامبر اسلام فدا کرد، از بارزترین نشانههای شعائر الهی است، و کسانیکه میگویند این اعمال خرافی و ... است، چگونه عزاداری کسانیکه در راه رضای خدا و گسترش دینش، شهید شده و جانبازی کردند و اهل بیت مظلوم پیامبر را مصداق شعائر الهی نمیدانند؟ آیا یادآوری ارزشهای دینی در واقعه عاشورا، از جمله: ایثار، اخلاص، ایستادگی در برابر ظلم، سخن حق و ... در دل عزاداران که به سوی خداوند متعال رهنمون میشوند، غیر از شعائر الهی است؟ پس باید مسلمانان و موحدان این قبیل عزاداری را جزء شعائر الهی بدانند و آن را حفظ کنند.
پینوشت:
[1]. مصباح المنیر، فیومی، دار الهجره، قم، ایران، ص315.
اساس البلاغه، زمخشری، دار صادر، بیروت، لبنان، ص236.
[2]. عوائد الایام، نراقی، انتشارات بصیرتی، تهران، ایران، ص31.
[3]. اصول الاربعه فی تردید الوهابیه، صاحب جان هندی حنفی، دار الشفقه، استانبول، ترکیه، ص30.
[4]. حجه البالغه، شاه ولی الله دهلوی، دار الکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ص69.
[5]. عوائد الایام، نراقی، مرکز الابحاث الدراسات الاسلامیه، قم، ایران، عائده 2، ص31.
[6]. تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، موسسه الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان، ذیل آیه 165 سوره بقره، ج1 ص414.
افزودن نظر جدید