پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) که سوره‌ای از قرآن نیز به اسم ایشان است، جزو پیامبران الهی بوده و عنوان «خلیل الله» امتیازی است برای حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) که در قرآن نیز به آن اشاره شده است. خداوند می‌فرماید:«وَ مَنْ أَحْسَنُ دینًا مِمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ وَ اتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْراهیمَ حَنیفًا وَ اتَّخَذَ اللّهُ إِبْراهیمَ خَلیلاً[نساء/125]، دین و آیین چه کسی بهتر است از آن کس که خود را تسلیم خدا کند، و نیکوکار باشد، و پیرو آیین خالص و پاکِ ابراهیم(علیه‌السلام) گردد؟ و خدا ابراهیم(علیه‌السلام) را به دوستیِ خود، انتخاب کرد.»
این پیامبر الهی به دستور خداوند متعال آزمایشات سختی از جمله قربانی کردن فرزندش حضرت اسماعیل را در دستور کار خود قرار می‌دهد و همین امر حاکی از اطاعت پذیری محض ایشان نسبت به دستورات خداوند متعال است.
هنگام گفتگو در پیج اینستاگرام(عرفان‌های نوظهور) راجع به مباحث اعتقادی، یکی از پیروان عرفان موسوم به حلقه (mehdi_yazdkan) با صراحت هرچه تمام‌تر گفت: «حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) فرزند بزرگترین بت ساز بابل بوده است! و مثل حضرت عیسی مسیح (علیه‌السلام) در بدو تولد پیامبر نشده بلکه قبلاً دین پدری را داشته و بعد از استقلال از پدر اقدام به خدایی گرفتن خورشید و ماه کرد! و بعد از مدتی که از این‌ها هم ناامید می‌شود مضطر شده و تسلیم خداوند متعال می‌شود!»
در پاسخ به ایشان گفتم: «به نظر اطلاعات دینی خود را از منابع موثق و معتبر دریافت نمی‌کنید. با چه منطقی می‌شود پیامبر الهی بت‌پرست بوده و بعد از مدتی به یگانگی خداوند ایمان بیاورد؟ حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) در زمانى به پیامبرى برگزیده شد كه مردم به جاى خداى یگانه، بت‏‌ها، ستارگان، ماه و خورشید را مى‌‏پرستیدند. او براى هدایت مردم، بسیار تلاش مى‌‏كرد و هر گروه از آنان را به روشى خاص راهنمایى مى‌‏كرد. براى این كه به آن مردم مشرك و بت‌‏پرست بفهماند پرستش خورشید، ماه و ستارگان كارى بیهوده و باطل است، ابتدا با آنان همراه شد و بعد، با دلیل و برهان، بیهودگىِ كارشان را توضیح داد؛ خدایى كه غروب مى‏‌كند و تاریك مى‌‏شود شایسته پرستش نیست، بلكه پرستش مخصوص خدایى است كه تمام موجودات را آفریده است.»
ماجراى گفت‏وگوى حضرت با ستاره‌‏پرستان، ماه‌‏پرستان و خورشیدپرستان، در آیات 74الی83 سوره انعام آمده است. روایات معتبر ما هم موحد بودن حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) را تایید می‌کند. در حدیثی پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «لم یزل ینقلنى اللَّه من اصلاب الطاهرین الى ارحام المطهرات حتى اخرجنى فى عالمکم هذا لم یدنسنى بدنس الجاهلیة؛ همواره خداوند مرا از صلب پدران پاک به رحم مادران پاک منتقل مىساخت، و هرگز مرا به آلودگی‌هاى دوران جاهلیت آلوده نساخت.»[1] همچنین روایاتی که از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از طریق شیعه و سنی نقل شده که اجداد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تا حضرت آدم(علیه‌السلام) همه موحد بودند.[2]
البته طبق اسناد قرآنی و روایی معتبر، منظور از(أب) در این آیات پدر نبوده، بلکه عموی آن حضرت است؛ و اسم پدر حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) تارخ بوده است و هیچ دلیل عقلی و نقلی برای اثبات مدعای شما وجود ندارد.[3]

پی‌نوشت:

[1]. این روایت را بسیارى از مفسران شیعه و اهل تسنن مانند مرحوم طبرسى در مجمع‌البیان و نیشابورى در تفسیر غرائب القرآن و فخر رازى در تفسیر کبیر و آلوسى در تفسیر روح‌المعانى نقل کرده‌‏اند.
[2]. آلوسی، سیدمحمود، روح‌المعانی فی‌تفسیر‌القران، على عبدالبارى عطیة، ج 7، ص 388، ناشر دارالکتب العلمیه، چاپ بیروت، سال 1415 ق، چاپ اول‏؛ اندلسی، ابو حیان محمدبن یوسف، بن‌حیّان، تفسیرالبحرالمحیط فی التفسیر، ج 8، ص 439.
[3]. کلینی، روضه کافى، ترجمه کمره‏اى، چاپ دار الکتب الاسلامیة، تهران، ج ‏۲، ص ۳۲۷.