متن مقاله
از آن‌جایی که ماهیت فرقه ضاله وهابیت در زمان حاضر و جایگاهشان برای دیگر فرق و مذاهب اسلامی روشن شده است، اما باز شاهد مکر و نیرنگ از یک طرف و قتل و غارت توسط فتاوای علمای جاهل آنان از طرف دیگر هستیم، چرا که اینان دنباله رو همان کسی هستند که در زمان حیات خود هم علما و بزرگان اهل سنت نسبت به عقاید و افکار پوچ و باطلش موضع‌گیری‌های سختی کردند و هم دیگران را از اطراف او پراکنده کردند تا فریب سخنان او را نخورند. این شخص کسی نیست جز محمد بن عبدالوهاب، بنیان‌گذار فرقه وهابیت که با دروغ و تهمت که حاکی از جهل او نسبت به دیگر مذاهب اسلامی خصوصاً شیعه‌ی امامیه -اثنا عشری- بوده، تلاش کرده تا این مذهب اصیل را که پیرو اهل بیت پیامبر است را از جامعه مسلمانان جدا و طرد کند. وی تلاش بسیاری کرده تا به این امر مهم دست یابد که ظاهراً موفق نشده است. چون مذهب تشیع با منطقی قوی و استدلالی روشن در قلوب همگان جا باز کرده است.
او در کتاب خود ذیل فصل «خلافهم فی خروج غیرهم من النار» یعنی اختلاف شیعه درباره‌ی خروج دیگران از آتش جهنم می‌نویسد: «علامه حلی در کتاب شرح تجرید بیان داشته که بزرگان شیعه اختلاف نظر دارند که غیر اثنا عشریه -دوازده امامی‌ها- یعنی پیروان دیگر مذاهب اسلامی آیا از آتش جهنم خارج می‌شوند و نجات می‌یابند و وارد بهشت می‌شوند یا همگی آنان در جهنم جاودان هستند؟ اکثر علما قائل به قول دوم هستند، اما اندکی هم قائل به قول نخست هستند. ابن نوبخت می‌گوید: از آتش بیرون می‌آیند، ولی وارد بهشت نمی‌شوند، بلکه در اعراف ساکن هستند... به رغم این‌که اعتقاد دارند فاسق از آتش هرگز بیرون نمی‌آیند و این مستلزم تکذیب سخن پیامبر است که عاصیان یکتاپرست از آتش جهنم نجات می‌یابند و نیز احادیثی که در فضل سواد اعظم روایت شده که مقصود اهل سنت هستند... شیعه نیز می‌گوید: فقط کسی که رافضی است، وارد بهشت می‌شود. ببینید چگونه بر خدا دروغ می‌بندند، اما کردارشان مقتضی محرومیت آنان از بهشت است.»[1]
در ردّ سخن او باید بگوییم که، اولاً: او عبارات شیعه را مانند اسلاف خبیثش، تحریف و یا کم و زیاد کرده است. ثانیاً: عبارات علامه حلّی بدین صورت وارد نشده است و قصد او فقط اختلاف و فتنه‌انگیزی در میان مذاهب اسلامی است و بس و او با افترا و بهتان سعی و تلاش می‌کند که به دیگران القاء کند که مذهب شیعه همه را مورد تکفیر قرار می‌دهد. ثالثاً: این عبارت علامه در شرح بر تجرید کتاب «الاعتقاد» شیخ طوسی درباره‌ی احکام مخالفان است که علامه می‌نویسد: «جنگجویان بر ضد علی (علیه‌السلام) کافر بوده، مخالفانش فاسقند. هر که بر ضد علی (علیه‌السلام) بجنگد، کافر است، چون‌که پیامبر فرمود: ای علی! جنگ با تو جنگ با من است. پس شکی نیست که هر که بر ضد پیامبر بجنگد، کافر است. اما درباره‌ی کسانی‌که با امامت ایشان مخالفند، قول علمای ما گوناگون است، چرا که برخی گفته‌اند کافرند، چون نص آشکار را که حاکی از امامت اوست و متواتر نیز هست را نپذیرفته‌اند. برخی گفته‌اند منکران از ایشان فاسقند و این قول اقوی است، چون مستحق بهشت نیستند. رابعاً: علامه در نتیجه‌گیری می‌گوید اختلاف عالمان شیعه سه قول است، اول: مخالفان در آتش جاودانه هستند... دوم: از آتش خارج شده و به بهشت می‌روند... سوم: و قول ابن نوبخت که از آتش خارج می‌شوند، چون کفری نداشته که جاودانه بمانند، اما باز وارد بهشت نمی‌شوند، چرا که ایمان نداشته تا مستحق ثواب باشند.[2]
خامساً: این از اعتقادات محمد بن عبدالوهاب است که فقط خود و پیروانش را یکتاپرست می‌داند و دیگران را کافر و مشرک می‌داند، در حالی‌که شیعه این‌گونه اعتقاد ندارد و همه‌ی فرق و مذاهب اسلامی را یکتاپرست و مسلمان می‌داند. سادساً: در روایات شیعه آمده و ثابت می‌کند که شیعه احدی از اهل قبله را تکفیر نمی‌کند، مثل این روایت وارده: از شریک وفضل که می‌گوید که شنیدم امام صادق فرمود: «الاسلام یحقن به...[3] هر که اسلام بیاورد، جانش محفوظ و امانتش به او برمی‌گردد و ازدواج با آنان روا بوده و به سبب ایمان، پاداش دارند.»
در نتیجه تو خود از این مجمل کلام مفصل خوان.

پی‌نوشت:

[1]. رساله فی الرد علی الرافضه، محمد بن عبدالوهاب، دار الآثار، صنعاء، یمن، ص30.
[2]. کشف المراد، علامه حلی، موسسه نشر اسلامی، قم، ایران، ص398.
[3]. اصول کافی، شیخ کلینی، المکتبه الاسلامیه، قم، ایران، باب انّ الاسلام یختص به ... ج2 ص20.