اصولاً از یک دیدگاه می‌توان مردم را به دو گروه تقسیم کرد: اول گروهی که موفقیت و پیشرفت خود را در تکیه زدن بر قدرت‌های بزرگ و صاحبان زر و زور می‌دانند و دوم گروهی که با چشم‌پوشی از قدرت و زر و سیمِ قدرت‌های ستمگر، به دنبال کسب موفقیت از طرق دیگر هستند.
دسته و یا گروه اول را باید انسان‌های تنبل و سست بنیان در عقیده دانست که حاضرند حتی در گرو له شدن شرافت و از دست‌دادن هویت انسانی خود و با تن دادن به ذلت در برابر ظالمان، خود را به تکه نانی از جانب ایشان راضی کنند و در این میان هویت و زادمردی خود را تباه نمایند، و کم نیستند انسان‌ها و یا کشورهایی که امروزه در زیر یوغ استعمار دولت‌های ظالم هستند ولی حاضر به تحمل رنج و مشقت برای به دست آوردن استقلال خود نیستند.
اما دسته دوم گروهی هستند که برای هویت و شرافت انسانی خود ارزش و اهمیت قائل هستند و به هیچ وجه حاضر به پذیرش ظلم ظالمان در قبال اندک امکاناتی که شاید با گرفتن هزاران امتیاز از جانب همان کشورهای زورگو به ایشان داده می‌شود، بردگی صاحبان زر و زور را بپذیرند. البته ایستادگی در برابر ظلم ظالمان و مقابله کردن برای به دست آوردن استقلال و آزادی آن‌چنان هم آسان به دست نمی‌آید و گاه می‌شود که باید برای به دست آوردن آن خون‌ها داد و جوانان را فدا کرد. کاری که در این روزگار ایران اسلامی به عنوان الگو برای همه کشورهای آزاداندیش انجام داد و با به زمین ریخته شدن خون هزاران شهید[1] به هدف خود دست یافت و آزادی را به دست آورد و اکنون کشورهایی مانند یمن و... با نشأت گرفتن از انقلاب ایران این هدف را دنبال می‌کنند. ایران به همه کشورهای خواهان استقلال و آزادی درس داد که برای رسیدن به اهداف بلند در مقابل زورگویان عالم، باید مقاومت کرد.

پی‌نوشت:

[1]. مشرق، «تعداد شهدای انقلاب در روزهای ۲۱ و ۲۲ بهمن ۵۷»، کد خبر: 830237، تاریخ نشر: 23 بهمن 1396.