خداوند خالق بشر و جهان هستی است و در این راستا دو نوع نعمت به انسان ارزانی داشته است که شامل نعمات مادی و نعمات معنوی است؛ اما نکته این‌جاست که برخورداری از این نعمت‌ها لاجرم از کانال اسباب و مسببات امکان‌پذیر است و در واقع هیچ‌کدام از این نعمت‌ها بدون واسطه به انسان نمی‌رسند  و هیچ جاده بی‌واسطه‌ای بین انسان و پروردگار در برخورداری از نعمت‌های مادی و معنوی نیست.
این مقوله، نه‌تنها برای افراد عادی بشر، که برای پیامبران الهی نیز به همین شکل است و استثنایی ندارد، به این معنا که خداوند خواسته‌های پیامبران را نیز از طریق اسباب و علل فراهم می‌سازد.
هیچ اتفاقی در عالم، بدون اسباب و مسببات اتفاق نمی‌افتد، حتی در مادیات؛ مثال نیاز بشر به آب در این زمینه راه‌گشا است: باید دریایی باشد، نور و گرمای خورشید نیز به حد کافی بر آن بتابد، آب تبدیل به بخار شود، بخار آب‌ها با هم متراکم شده تا ابر تشکیل شود، آن‌گاه این ابر باریدن کند تا یک قطره آن در چرخه زیست بشر بر روی زمین روان شود و مایه حیات بشری و محیط زیست گردد و نیاز مادی بشر تأمین شود.
در موضوع نعمت‌های معنوی نیز دقیقاً به همین منوال است و خداوند فیوضات خود را به واسطه‌ی واسطه‌ها، به بشر ارزانی می‌دارد و از این رو در قرآن مجید می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ.[مائده/35] ای اهل ایمان! از خدا پروا کنید و دست‌آویز و وسیله‌ای [از ایمان، عمل صالح و آبروی مقرّبان درگاهش] برای تقرّب به‌سوی او بجویید.»