خداوند در قرآن با صراحت تمام، برخی از حلال‌ها و حرام‌ها را نام می‌برد تا مسلمانان آگاه به آن باشند٬ از جمله آیاتی که حلیت برخی از نوشیدنی‌ها را بیان می‌دارد این آیه شریفه است که می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَى...[تحریم/۴۳] ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید، در حال مستی به نماز نزدیک نشوید...» که درباره‌ی شراب وارد گردیده است.
البته ابن‌تیمیه ناصبی به دروغ این آیه شریفه را به حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت داده است و می‌گوید: «خداوند این آیه را درباره‌ی علی (ع) نازل کرده... که نمی‌دانست که در نماز چه می‌گوید٬ آن هنگامی‌که نماز خواند و خلط و اشتباه کرد.»[1] این اکاذیب ابن تیمیه است که با بی‌حیایی آن را به امیرالمؤمنین نسبت می‌دهد و حال این‌که علمای اهل سنت در کتب خود آن را در حالات عمر بن خطاب و ابوبکر نقل کرده‌اند. از جمله:
انس می‌گوید: من آن روز کوچک‌ترین آن جمعی بودم که سمت ساقی را داشتم که تحریم خمر نازل شد. در این داستان یازده نفر از جمله ابوبکر و عمر (سال هشتم هجری) شراب می‌خوردند...»[2]  و نیز عمر بن خطاب در زمان خلافت خود شراب می‌نوشید و می‌گفت: «ما این شراب شدید را می‌نوشیم تا گوشت‌های شتری را که در شکم ماست حل و هضم کند تا ما را اذیت نکند٬ پس هر کس در شرابش چیز ناپسندی دید، به آن آب مخلوط کند و بعد بنوشد.»[3] هم‌چنین عمرو بن میمون می‌گوید: «زمانی‌که عمر ضربت خورد (در آستانه مرگ بود) من حضور داشتم و برای او نبیذ شدید آوردند و او نوشید.»[4] و باز شعبی نقل می‌کند که: «اعرابی از شراب عمر نوشید و عمر او را حد زد. اعرابی گفت: من از شراب تو نوشیدم٬ عمر شراب خود را طلب کرد و با آب شدت آن را کم کرده و شکست٬ سپس از آن نوشید و گفت شراب خود را این‌گونه با آب شدت آن را بشکنید و کم کنید و بعد بنوشید.»[5]
ابورافع می‌گوید: «عمر گفته است اگر از شدت نبیذ ترسیدید، با آب آن را بشکنید و بنوشید.»[6] و نیز ابومسلم خولانی می‌گوید: «بر عایشه وارد شدم و عایشه شروع کرد از او در مورد شام سؤال کرد و گفت به سردی آن چگونه صبر می‌کنید؟ گفت: مردم شام شرابی می‌نوشند که به آن -طلا- می‌گویند. عایشه گفت راست گفت حبیبم رسول خدا که فرمود: گروهی از امتم به خمر اسم دیگری می‌گذارند و آن را می‌نوشند.»[7]
در نتیجه شراب را به هر عنوانی و با هر عملی که مصرف کنند، یقیناً حرام خواهد بود و کلاه شرعی خلیفه هم آن را از حرمت در نمی‌آورد؛ پیامبر فرمود: «هر چه مقدار زیاد آن مست بکند٬ کم آن نیز حرام است.»[8]

پی‌نوشت:

[۱]. «و قد انزل الله تعالی فی علی یا ایها الذین آمنوا لاتقربوا الصلاه و انتم سکاری... ما تقول لما صلی فقرا و خلط.» منهاج السنه النبویه٬ ابن تیمیه٬ موسسه قرطبه٬ قاهره٬ مصر٬ ج۷ ص۲۳۷.
[۲]. فتح الباری٬ عسقلانی٬ دارالمعرفه٬ بیروت٬‌لبنان٬ ج۱۰ ص۳۱.
[۳]. «انا نشرب هذا الشراب الشدید لنقطع به لحوم الابل فی بطوننا ان توذینا فمن رابه من شرابه شی فلیمزجه بالما.» کنزالعمال٬ متقی هندی٬ موسسه الرساله٬ بیروت٬ لبنان٬ ج۵ ص۵۱۴ حدیث۱۳۷۷۲.
[۴]. «شهدت عمر بن خطاب حین طعن اتی بنبیذ شدید فشربه.» تاریخ بغداد٬ خطیب بغدادی٬ دارالکتب العلمیه٬ بیروت٬‌ لبنان٬ ج۶ ص۱۵۴.
[۵]. «ان اعرابیا شرب من شراب عمر بن خطاب... فقال الاعرابی: انما شربت من شرابک...» احکام القرآن٬ جصاص٬ دار الکتب العلمیه٬ بیروت٬ لبنان٬ ج۲ ص۵۸۱.
[۶]. «ان عمر بن خطاب قال: اذا خشیتم من نبیذ شدته فاکسروه بالما.» سنن الکبری٬ نسایی٬ دار الکتب العلمیه٬ بیروت٬ لبنان٬ ج۸ ص۳۲۶.
[۷]. «فدخل علی عایشه زوج النبی تسأله عن الشام و عن بردها فجعل یخبرها فقالت: کیف تصبرون علی بردها؟ فقال یا ام المومنین انهم یشربون شربا لهم یقال له: الطلا فقالت: صدق الله حبیبی سمعت حبیبی رسول الله یقول: ان اناسا من أمتی یشربون الخمر یسمونها بغیر اسمها.» مسند٬ ابویعلی٬ دارالمأمون للتراث٬ دمشق٬ سوریه٬ ج۷ ص۳۵۲ حدیث۴۳۹۰.
[۸]. «ما اسکر کثیره فقلیله حرام.» سنن٬ ابن ماجه٬ دارالفکر٬ بیروت٬ لبنان٬ ج۲ ص۱۱۲۳ حدیث۳۳۹۲.