اروپا و غرب از نظر تکنولوژی و صنعت و علوم تجربی، پیشرفت‌های قابل ملاحظه‌ای به دست آوردند و هم‌اکنون جزء قدرت‌های علمی و صنعتی دنیا در زمینه امور دنیوی به حساب می‌آیند. اما ایشان متاسفانه تمام همت خود را مصروف علوم طبیعی و پیشرفت‌های مادی کردند و با این رویکرد که «دین افیون ملت‌هاست»[1] و مانع پیشرفت بشر است، از عمل به آموزه‌های دینی در زندگی فردی و اجتماعی فاصله گرفتند و سبک و روش دیگری را منهای دین برای خود برگزیدند.
در سبک زندگی غربی، محوریت در رسیدن به آرامش و بهره‌مندی از همه امکانات و لوازمات مادی، برای خود فرد است و اولویت به نسبت جمع با همان فرد است. از این روی شاهد آن هستیم که در سبک زندگی غربی، هر شخص برای خود حصار و محدوده‌ای دارد که تمام لذایذ را به تنهایی و فقط برای خود جستجو می‌کند که به عنوان مثال می‌توان به وسایلی مانند تلویزیون و غیره که معمولاً در محیط جمعی خانواده مورد استفاده قرار می‌گیرند، در سبک زندگی غربی هر کس برای خود تلویزیون شخصی را طلب می‌کند و غرب با استفاده از تکنولوژی و آوردن شبکه‌های تلویزیونی و ماهواره در موبایل و تبلت، به خواست این فرهنگ کمک کرده است و هر شخص بدون ارتباط با دیگران حتی نزدیک‌ترین افراد خانواده خود، به صورت فردی در ساعت‌های طولانی با وسایل الکترونیکی خود مشغول است و در اجتماعات و کارهای گروهی کمتر شرکت می‌کند.
این نوع از سبک زندگی، به نوعی زندگی فردگرایی و انزوای اجتماعی را در پی‌دارد که اثرات زیان‌بار متعددی را به‌بار می‌آورد، و این در صورتی است که آموزه‌های دینی مردم را به تعامل با دیگران، حضور در صحنه‌های اجتماعی و به صورت خاص، صله ارحام و معاشرت با دیگران را گوشزد می‌کند.

پی‌نوشت:

[1]. پایگاه جامع استاد شهید مرتضی مطهری، «معنی دین افیون جامعه»، کد خبر: 62377 تاریخ: 4 دی 1390.