دین مبین اسلام در راستای سخن پیامبران گذشته و ادیان قبل از خود، مردم را به توحید، خداپرستی و اصول اخلاقی و پایبند بودن به ارزش‌های انسانی دعوت می‌کند. تمام ادیان الهی بعد از توحید و توجه دادن مردم به یکتاپرستی، روش‍‌‌های زندگی مسالمت‌آمیز و تفاهم با هم‌نوع را برای مردم تبیین می‌کنند و آداب زندگی خوب زیستن در اجتماع را از مردم طلب می‌کنند تا جامعه انسانی همواره بدون تنش و کدورت و در محیطی أمن و سالم به زندگی خود ادامه دهد.
البته همیشه در اجتماع و زندگی گروهی، خواه ناخواه مواردی پیش می‌آید که در خوش‌بینانه‌ترین حالت ممکن آن، تفاهم دو طرف درگیر لازم می‌آید و در موارد دیگری نیز با آموزش و ایجاد فرهنگ گذشت و بخشش، صرف نظر کردن از بخشی از حق به خاطر مصالح ارزشمندتر مورد انتظار خواهد بود. ایجاد تنش از سوی بعض دیگر افراد نیز از جمله مواردی است که در زندگی‌های گروهی و اجتماعی به وجود می‌آید که در مراحل اول باید با فرهنگ‌سازی و آموزش، و در نهایت با مداخله مرحله به مرحله از انجام این موارد جلوگیری کرد.
اما بسیاری از نابسامانی‌ها و کدورت‌های حاصله نیز قابل گذشت و اغماض است که همواره در شرایط خاص و به حسب موقعیت و شرایط زمانی و مکانی می‌شود آن‌ها را برطرف کرد. نوروز به حسب شرایط زمانی، تحویل سال و آغاز زندگی دوباره طبیعت، و حال خوشی که افراد به تناسب آداب و رسوم خود در ایجاد شادی و نشاطی که دارند بهترین زمینه برای رفع کدورت‌ها و گذشت از خطاهای دیگران است. صفت گذشت در عین برخورداری از قدرت تلافی از صفات پسندیده و مورد عنایت اسلام است. رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرماید: عفو و گذشت سبب سلامت روح و آرامش جان و طول عمر خواهد شد،[1] از این‌روی می‌توان به بهانه حال خوش نوروزی ثواب بهره‌مندی از آن را نصیب خود کرد و ذخیره‌ی جاودانه برای زندگی پس از مرگ را رقم زد.

پی‌نوشت:

[1]. میزان الحکمه ج3، حدیث 13184.