سال جدید در ایران و برخی کشورهای دیگر جهان در ابتدای فصل بهار، با نو شدن و طراوت و سرسبزی طبیعت آغاز می‌شود و کشورهای مختلف در شروع هر سال جدید، هر کدام به نوعی ورود به آن را جشن می‌گیرند که با مراسمات مختلفی همراه است. در کشور ایران نیز رسوم زیادی در آغاز هر سال و در اولین روز فصل بهار نمایان می‌شود. یکی از موارد این رسوم، بودن در محل خاص در هنگام تحویل سال است و عده‌ای بر این عقیده هستند که بودن در محل خاص و انجام اعمال مخصوص در هنگام تحویل سال برایشان خوش یُمن بوده و موفقیت و کامیابی ایشان را در سال جدید به دنبال خواهد داشت.
از این روی عده‌ای با گرفتن مرخصی سعی می‌کنند لحظات تحویل سال را در کنار خانواده خود باشند، عده‌ای به دیدار بزرگان خانواده از جمله پدرها و مادرهایشان می‌روند و در لحظات تحویل سال، اشعار و یا اذکار تعب انگیزی را زمزمه می‌کنند. در این میان عده‌ای مردم به اماکن مقدس مانند مشاهد مشرفه می‌روند و سعی می‌کنند لحظات تحویل سال را در کنار مضجع شریف امامان و یا امام‌زادگان به ذکر دعا و مناجات مشغول باشند. عده‌ای نیز به زیارت اهل قبور می‌روند و نوروز را به یاد و در کنار آرامگاه رفتگان خود سپری می‌کنند تا در چنین ایامی به یاد آن‌ها باشند و برایشان خیرات کنند.
همه موارد بالا به نوعی خوب و پسندیده است؛ دید و بازدید، صله ارحام، زیارت مشاهد مشرفه و... اما در میان همه این خوب‌ها، خوب دیگری به نام یادکردن از شهدای مدافع حرم است. رفتن به گلزار شهدا و هم‌نشین شدن با کسانی‌که رفتند تا زمینه‌ساز آرامش و آسایش و خوشی‌های ما باشند. رفتند تا ما در سایه امنیت بتوانیم آسوده بهار طبیعت را جشن بگیریم.
تامل در این‌که اگر این جوانان مقابل داعش نبودند، امروز آرامشی نبود که بتوان در سایه آن، جشن نوروزی برپا کرد.
با شهدا باشیم تا شاید با شهدا محشور شویم و یا از شفاعتشان بهره‌مند شویم. که پیامبر گرامی اسلام در این زمینه فرمودند: «هرکس، مردمى را به سبب کردارشان دوست بدارد، روز قیامت، در جمع آنان گرد خواهد آمد و مانند آنان محاسبه خواهد شد؛ اگرچه کردارش چون کردار آنان نباشد.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج5، ص405، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، 1417ق.