متن مقاله
واژه شرک در کنار واژه کفر از مشهورترین و رایج‌ترین واژه‌هایی است که جریان‌های تکفیری و وهابی به کار می‌برند. آنان با قرائتی که از توحید ارائه می‌کنند، همه مسلمانان را مشرک می‌دانند. به همین سبب هرگونه تجاوز، قتل و جنایت را برای دعوت مسلمانان به توحید و نجات آن‌ها از شرک می‌دانند.[1]
شرک در لغت به معنای قسمت و نصیب است[2] و در اصطلاح به معنای همتا و شریک قرار دادن برای خداست. یعنی در شئون خداوندی کسی یا چیزی را شریک خداوند قرار دادن است.[3]
شرک از گناهانی است که بخشیده نمی‌شود، به همین جهت است که همه مسلمانان از شرک دوری می‌کنند و غیر خدا را نمی‌پرستند. هر چند در یک تقسیم نظری می‌توان شرک را به شرک خفی و جلی تقسیم کرد و از این جهت بسیاری از مردم گرفتار به شرک خفی هستند، ولی آن‌چه مهم است، این‌که شرک خفی باعث خروج از دین نمی‌شود؛ زیرا اساساً شرک خفی زمانی روی می‌دهد که انسان توحید را به خوبی نشناخته است. اما قطعاً هیچ مسلمانی به شرک جلی گرفتار نیست؛ زیرا به خدا ایمان دارد و چیزی را با خدا شریک نمی‌کند. با این وجود وهابیت و جریان‌های سلفی مسلمانان را متهم به شرک جلی می‌کنند؛ آنان می‌گویند اکثر مسلمانان مشرک هستند، زیرا غیر خدا را عبادت می‌کنند.
محمد بن عبدالوهاب در ابتدای کتاب کشف الشبهات می‌نویسد: «خداوند پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را فرستاد تا کسانی‌که به صلحا و اولیا متوسل شوند را به توحید فراخواند. خداوند پیامبر را فرستاد تا به مردم بگوید که نباید هیچ‌کس به جز خدا را بخوانید. به هیچ ملک مقرب و هیچ نبی مرسلی نباید توسل جویید؛ زیرا در غیر این صورت هر کسی‌که به اولیا و صلحا متوسل شود مشرک است. حتی اگر کسی شهادت دهد که خداوند خالق یکتاست و شهادت دهد که رزق و روزی در دست خداوند یکتاست و زنده کردن و مردن به دست خدای یکتاست و همه امور از امور زمینی و آسمانی به دست خداست و در تحت تصرف خداست، ولی به اولیا و صلحا متوسل شود، مشرک است.»[4]
رئیس مذهب وهابیت، صراحتاً اعلام می‌دارد که هر کس قائل به توسل باشد، مشرک است و شرک او مانند شرک بت‌پرستان است. این در حالی است که هیچ‌یک از مسلمانان، صلحا و اولیا را شریک خداوند نمی‌دانند، بلکه معتقدند چون اولیا و صلحا در نزد خداوند آبرومند هستند، وسیله‌ای شوند برای طلب حاجت مردم و خداوند.
آیا چنین چیزی شرک است!؟

نویسنده: مجتبی محیطی

پی‌نوشت:

[1]. علیزاده موسوی، سید مهدی، وارونگی (نقد و بررسی جریان های تکفیری)، بوستان کتاب، قم، 1396ش، ص33.
[2]. ابن منظور، لسان العرب، حرف شین، ماده شرک، ج4، ص2248.
[3]. علیزاده موسوی، سید مهدی، وارونگی (نقد و بررسی جریان های تکفیری)، بوستان کتاب، قم، 1396ش، ص35.
[4]. محمد بن عبدالوهاب، کشف الشبهات، وزارت الشئون و الاوقاف و الدعوه و الارشاد، ریاض، 1419ق، ص4.