پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ باید دانست که صوفیانی که برخلاف پیشوایان دینی زمان خودشان یعنی ائمه اطهار (علیهم السلام) لباس پشمینه می‌پوشیدند و اصرار بر این داشتند که نشان دهند با پوشیدن لباس زبر و خشن، شبیه‌ترین انسان‌ها به امام علی (علیه السلام) هستند و بارها به پوشش امام صادق (علیه السلام) یا امام رضا (علیه السلام) اعتراض می کردند، بدون شک منظور و مقصود خاصی داشته‌اند.

کما اینکه وقتی عباد بصری در طواف امام صادق (علیه السلام)  را با دو احرام قیمتی می‌بیند به ایشان اعتراض کرده و می‌گوید: «یا اباعبدالله در اینجا چنین احرامی را می‌پوشی و حال‌آنکه تو فرزند علی می‌باشی و می‌دانی که او چگونه بود. امام صادق (علیه السلام)  در جواب فرمودند: وای بر توای عباد! امیرالمؤمنین (علیه السلام)  درزمانی بود که لباس مناسب آن‌وقت بود و اگر امروز من مثل لباس او بپوشم مردم خواهند گفت: این مرد مثل عباد است.» [1] چراکه عباد معروف به ریاکاری بوده است و حضرت با این پاسخ خواستند به او و دیگر مردم بفهمانند که لباس صوفیانی امثال عباد لباس ریا و فریب‌کاری است. چنانچه امام صادق (علیه السلام) در مواجه با اعتراض صوفی دیگر سفیان ثوری به همین شکل پرده از چهره ریاکار و نفاق آلود او برداشته و لباس پشمینه او را لباس عوام فریبانه می‌داند.

باید پشیمنه پوشی ریاکارانه صوفیان در زمانی که دیگر مردم در فشار اقتصادی نبودند را به خاطر فریب مردم و جدا کردن ایشان از ائمه اطهار (علیهم السلام) دانست. کما اینکه امثال سفیان ثوری که در ظاهر لباس خشنی همچون لباس پیامبر (صلی الله علیه و آله) که در دوران سخت اقتصادی صدر اسلام می‌پوشید را برای پوشش خود استفاده میکردند تا بتوانند با آن با امام زمان خویش مخالفت کنند و مهم‌تر اینکه وانمود کنند که ائمه اطهار (علیهم السلام) حافظ سیره پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نیستند. پس قابل اقتدا و شایسته رهبری نمی‌باشند. بنابراین باید نحوه لباس پوشیدن این صوفیان را مقابله و جنگ علنی صوفیان با ائمه اطهار (علیهم السلام) دانست که با ظاهرسازی خود را موجه‌تر از ائمه اطهار (علیهم السلام) نشان دهند. چنانچه بارها ائمه اطهار (علیهم السلام) در میان مسلمین، از طرف صوفیان مورد مذمت و مؤاخذه قرار گرفته‌اند. چنانکه صوفیان خراسان به امام رضا (علیه السلام) اعتراض می‌کنند که امت محتاج به امامی است که غذای سخت و غلیظ و خشک بخورد و لباس زیر و خشن در تن کند و بر خر سوار شود! [2] در نتیجه باید گفت که این گروه مقدس‌مآب متظاهر با چنین خدعه و نیرنگ فریبنده‌ای میان مردم ظاهر می‌شدند تا با تزهد و ریاکاری عوام فریبانه خود، مردم را از امام جدا کرده و به خود سرگرم سازند.

پی‌نوشت:
[1]. مغربی، نعمان، دعائم الاسلام، نشر موسسه آل البیت، قم، 1385، ج 2، ص 156
[2]. قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، 1414 ق، چاپ اسوه، ج 2، ص 5